Kącik polskiego filmu: Ogród Luizy (reż. M. Wojtyszko, Ł. Wiśniewski, 2007)

Polacy potrafią kręcić naprawdę ładne, angażujące emocjonalnie bajki, które nie są jednak wybitnymi fabularnie dziełami. Ogród Luizy postawiłabym w jednym rzędzie z Sarą, w tyle głowy majaczy mi też Uprowadzenie Agaty i nie wiedzieć czemu, doczepili się też Zakochani, choć klimat mają zupełnie inny.

Co cechuje Ogród Luizy? Zupełnie nierealistyczna fabuła i całkowicie odrealniona sytuacja przedstawiona w filmie – gangster ukrywa się w zakładzie psychiatrycznym, gdzie poznaje dziewczynę ze stwierdzoną schizofrenią i oczywiście zakochuje się w niej. Co jest dalej nie trudno zgadnąć. Choć wiedziałam, że będzie to bardzo przewidywalny film, miałam ochotę go obejrzeć, bo podobno, jak na polskie warunki, jest to film naprawdę dobry. I tak też go oceniam – jest to film dobry jak dobra może być bajka o księżniczce, która spotyka swego księcia. Dziewczyny to lubią. Ale jednak, jeśli kino ma mówić o rzeczywistości, pokazywać prawdziwe zachowania itd., to Ogród... zasługuje na krytykę. Dużo jest tu bowiem kuriozów, które po prostu trzeba zaakceptować. Taka konwencja. A więc Luizę bez problemów udaje się uprowadzić z zakładu, pani psycholog pomaga gangsterowi, choć pewnie mogłaby za to stracić pracę, nie wspominając już o tym, że doświadczeni policjanci niecelnie strzelają do naszego gangstera z całkiem niedużego dystansu. Dużo tutaj także stereotypów, świat jest przedstawiony jako czarno – biały, a zatem dla przykładu Fabio korzysta z usług prostytutki, która jest Ukrainką, natomiast personel szpitala psychiatrycznego sam wymagałby leczenia, bo lubi pić na dyżurze, obmacywać i bić młode pacjentki i ogólnie jest wrogi i nieprzyjazny. Trzeba jednak oddać, że tempo filmu jest szybkie, a fabuła wciąga od początku. Choć ta historia, moim zdaniem, nie mogłaby się wydarzyć w takim kształcie (ale co ja tam wiem, różne rzeczy się zdarzają), to jednak ogląda się to z dużym zainteresowaniem. Może właśnie dlatego, że jest to wizja świata, w którym miłość spotyka nas znienacka, jest w stanie pokonać wszystkie przeciwności i ostatecznie zwyciężyć nad nimi, byśmy żyli długo i szczęśliwie.  Czy nie takiego świata dla siebie chcemy? Czy nie dlatego lubimy bajki o Kopciuszkach i Śpiących królewnach? Ponadto, jest to film o niezrozumieniu, a to dotyka w pewnym momencie życia każdego z nas. Część z nas być może czuje się jak zagubiona w świecie rządzonym przez pieniądz i określone reguły Luiza, a część jak Fabio, którego skrywana wrażliwość kłóci się z wizerunkiem twardziela.

Z pewnością dużą zaletą filmu i czymś, co dodaje mu wartości jest dobra obsada, która nie tylko sprowadza się do nazwisk – Dorociński czy Preis, ale faktycznie dobrze gra. Eteryczna Patrycja Soliman, nieznana szerszej publiczności, bardzo pasuje do roli nadwrażliwej dziewczyny, która spogląda na życie przez zupełnie inny pryzmat niż inni ludzie. Natomiast perłą jest rola Marcina Hycnara, który jest tak przekonujący w roli demonicznego sanitariusza Mariana, że na trwale pozostanie w mojej pamięci jako typ, do którego nie pała się sympatią. Zresztą on ma to w oczach – nadaje się po prostu wizualnie do grania „tych złych”. 

Czy polecam? Właściwie czemu nie. Jeśli macie ochotę na historię miłosną z happy endem, zamiast sięgać po kolejną amerykańską schematyczną komedię romantyczną, spójrzcie jak opowiada się o miłości nad Wisłą.

Moja ocena to 6/10.