Z notatnika kinomanki, cz. XXXI

Hej! Dzisiaj garść refleksji na temat ostatnio obejrzanych filmów. W większość to filmy nominowane w tym roku do Oscarów. 

Dzikie historie 7/10

Dzikie historie mnie nie uwiodły. Nie poruszyły, nie wywarły wielkiego wrażenia. A szkoda. Z jednej strony rzeczywiście jest to film oryginalny – sześć historii o ludziach, którzy postanowili powiedzieć: dość i się wkurzyć, i tę złość wyładować na innych. No ale jednak Tarantino to to nie jest. U Tarantino od początku do końca wiemy, że to co widzimy nie jest na serio. Jest pewna umowność. Leje się krew, ale ona nas nie wzrusza. Natomiast w Dzikich historiach wszystko jest jednak bardziej na poważnie. Może oprócz pierwszej części, która jest dość absurdalna (ale udana). Ten niejednoznaczny ton Dzikich historii razi i sprawia, że tak naprawdę widz nie wie co ma myśleć. Poza tym, poszczególne części, poza tym, że znacznie się od siebie różnią długością, są też nierówne jakościowo. Niektóre już mi wyleciały z głowy, inne, jak końcowy segment z akcją na weselu na pewno zapamiętam na długo. A zatem, jeśli szukacie czegoś świeżego, warto obejrzeć, ale bez nastawiania się na jakieś szczególne doznania.

Dziewczyna z portretu 8/10

Film, o którym głośno było od momentu, kiedy na jaw wyszło, że Eddie Redmayne będzie w nim grał transwestytę (bo chyba tak można określić jego postać). Już wtedy oczywiście zaczęto mówić o Oscarze. Po premierze szum wokół filmu jednak ucichł, a sam obraz nie zdobył dotąd żadnych liczących się nagród (prócz tych dla Alicii Vikander). I to mnie bardzo dziwi, bo Dziewczyna z portretu spośród kilku obejrzanych przeze mnie filmów „okołooscarowych” podobała mi się najbardziej. Nie rozumiem zatem zarzutów, że film jest pusty, że brak w nim emocji, że nie trzyma w napięciu, a jedyne dzięki czemu zapisze się w historii kina to sama tematyka, wciąż rzadka w Hollywood. Ja się zupełnie nie nudziłam, ta historia mnie pochłonęła i oglądałam ją z dużym zaciekawieniem i przyjemnością do samego końca. Rzeczywiście, twórcy uderzają raczej w melodramatyczne tony, ale nie rozumiem jakie mogły być inne oczekiwania wobec tego filmu. To historia małżeństwa dwójki malarzy, z których mąż – Einar z czasem zaczyna przebierać się w kobietę, by ostatecznie zdecydować się na zmianę płci. To tak w skrócie. Być może należałoby zastanowić się nad tym, kto jest tak naprawdę głównym bohaterem tego filmu, bo zdaje mi się, że wcale nie Einar. Dla mnie to przede wszystkim film o jego małżonce Gerdzie, o jej postawie w obliczu sytuacji, gdy jej mąż staje się kimś zupełnie innym, film o jej oddaniu i miłości. Jeśli ten film to czyjś portret to przede wszystkim jej, a jest wiarygodny dzięki wspaniałej Alici Vikander, od której wprost nie można oderwać oczu (jaka szkoda, że prawdopodobnie nie dostanie Oscara). Piękny wizualnie i poruszający emocjonalnie, taki jest film Toma Hoopera. Warto wspomnieć o dobrych rolach drugoplanowych (Matthias Schoenaerts, Ben Whishaw, Sebastian Koch i…Amber Heard), a co do Redmayne’a – momentami jest trochę zbyt teatralny, zbyt ckliwy, trochę za dużo w nim zostało ze Stephena Hawkinga, ale czy oprócz Cilliana Murphy przychodzi Wam do głowy ktoś inny kto tak dobrze sprawdziłby się w tej roli?

Spotlight 6/10

Nie miałam wielkich nadziei względem tego filmu, dlatego też długo się zastanawiałam czy w ogóle oglądać. Ciekawość zwyciężyła. Czy to jest dobry film? Na pewno tak. Porządnie, solidnie zrobiony, jeśli o to chodzi. Czy to jest film na miarę Oscara? Dla mnie nie, ale jeśli wyznacznikiem Oscarów i innych nagród jest ważka tematyka – na pewno tak. Czy to jest film ciekawy, zajmujący? Dla mnie nie. Dziennikarskie śledztwo jest wciągające tylko do pewnego momentu. Film niestety nie trzyma za bardzo w napięciu, nie ma jakichś wyraźnych punktów zwrotnych, jest bardzo monotonny, jak ktoś zauważył na filmwebie – bohaterowie mogliby równie dobrze pisać książkę kucharską i podobnie by to wyglądało. Akcja praktycznie zerowa, dialogi średnie, emocji jak na lekarstwo. I w tym wszystkim tym bardziej dziwi czy może wręcz śmieszy nominacja do Oscara dla Rachel McAdams, która nie pokazała w tym filmie nic. Nie zagrała źle, ale absolutnie nie pokazała nic wybitnego. Nie dla tego, że nie potrafi – po prostu nie miała nic do zagrania. Jej postać jest nudna, nie wyróżnia się niczym, jest po prostu ambitną, dobrą reporterką, ale nie poznajemy jej emocji, nie wchodzimy do życia prywatnego. Trochę więcej do zagrania miał Mark Ruffalo, a może po prostu nadał swojemu bohaterowi bardziej charakterystycznych cech, w każdym razie jego postać była jakaś. Reszta – do zapomnienia. Wychodzi więc na to, że Spotlight zbiera dobre recenzje tylko za swoją tematykę, która niestety przesłania wielu osobom inne elementy filmu.  Film zdecydowanie na jeden raz.

Brooklyn 6+/10

 Kolejny oscarowy film, który rozczarowuje. To film „ładny”, jak ja to mówię, czyli chwytający za serce, taki, który wciąga i który dobrze się ogląda. Ale obiektywnie patrząc nie wnosi on nic nowego do kina ani nie budzi w widzu zachwytu z serii „łał, dawno tak dobrego filmu nie widziałam!”. To raczej film dla „odmóżdżenia” niż dla intelektualnej uczty. Brak mu oryginalności i świeżości, a za dużo w nim taniego sentymentalizmu. To typowy wyciskacz łez, i to jest ok., ale już oceniając go kontekście wielkich nagród trzeba powiedzieć, że pozytywny odbiór Brooklynu jest zaskakujący. Historia jest prosta, schematyczna i nie została opowiedziana w szczególnie nowatorski sposób. Mam wrażenie, że to film, o którym za rok nikt nie będzie pamiętał. No ale tu po raz kolejny kłania się nam ważki temat – czyli irlandzcy emigranci w USA – który zapewne zapunktował u członków Akademii. Choć zdecydowanie bardziej jest to film o miłości niż o emigracji. 

Ale żeby nie było, że tylko krytykuję. Nie można odmówić Saorise Ronan uroku, wiarygodności i talentu – rola Ellis to zdecydowanie jedna z jej najlepszych ról i mam nadzieję, że teraz posypią się kolejne ciekawe propozycje dla tej młodej aktorki. A  Brooklyn to przede wszystkim ciepły film, trochę „bajkowy”, ale ładny wizualnie, klimatyczny ze względu na świetne oddanie ducha lat 50. Warto obejrzeć, zwłaszcza jeśli lubi się stylistykę retro. Przyznam, że ja liczyłam na coś w stylu An education czyli Była sobie dziewczyna (tu i tu scenariusz pisał Nick Hornby). Trochę się zawiodłam, co nie zmienia faktu, że nie żałuje, że ten film obejrzałam.

Diary of A Teenage Girl 6/10

Jeden z hitów zeszłorocznego festiwalu w Sundance, film, którego mocno wyglądałam. I co? I znowu lekkie rozczarowanie. Główna bohaterka filmu, nastoletnia Minnie, potrafi nieźle zirytować swoim lekkomyślnym, typowo młodzieńczym zachowaniem, którym kierują tylko i wyłącznie hormony. O tym zresztą jest ten film – o okresie dojrzewania, który to jest okresem pierwszych fascynacji i eksperymentów seksualnych. Rozerotyzowanie bohaterki może jednak drażnić, a ono jest głównym motorem napędowym jej działań. Z drugiej strony daleko jej do nimfomanki. Sama historia jest w zasadzie banalna i śmiało można powiedzieć, że w filmie dzieje się naprawdę niewiele. Widać brak jakiegoś głębszego pomysłu na scenariusz. Nie jest jednak nudno, co w dużej mierze jest zasługą ciekawej oprawy wizualnej utrzymanej w estetyce komiksowej, no i grającej Minnie uroczej Bel Powley, która sprawia, że mimo wszystko tę dziewczynę – z którą w prawdziwym życiu na pewno bym się nie zaprzyjaźniła – nawet polubiłam. Dla wielu Wyznania nastolatki (taki jest polski tytuł) to przede wszystkim film, w którym boski Alexander Skarsgard ma wąsy. Przyznam, że jego rola nie powaliła mnie na kolana, ale to raczej dlatego, że wiele do zagrania nie ma. Dużo ciekawiej wypada Kristen Wiig, którą chyba nieco niesłusznie do tej pory uważałam za irytującą aktorkę typowo komediową. Summa summarum, można obejrzeć, ale uczulam co bardziej delikatnych, że może Wam ten film nie podejść.

Marsjanin 7/10

Marsjanin to bardzo ciekawy przypadek – dowcipne, optymistyczne science fiction. I kto by pomyślał, że może je nakręcić Ridley Scott! Pomijając „bajkowość” całej historii Marka Watneya, to naprawdę przyjemne kino, które dobrze się ogląda. Przyjęta przez twórców konwencja odświeżyła dość skostniały gatunek. Zaskakująco dobrze wypadł też w roli głównej Matt Damon, aktor, którego raczej nie ceniłam. Do roli Watneya wydaje się być jednak stworzony. Marsjanin jest jednak filmem trochę nierównym – ma mniej i bardziej ciekawe momenty, końcówka jest niestety nudna i dość przewidywalna. Twórcy nie skupiają się też na psychologii postaci, które są tu jednowymiarowe, konsekwencją czego tak dobrzy aktorzy jak Jessica Chastain czy Sean Bean nie mają wiele do zagrania i wręcz się marnują. Całościowo to jednak dobra rzecz i na pewno film, o którym za kilka czy kilkanaście lat będzie się pamiętać.

Carol 7/10

Hmmm, śmiało można powiedzieć, że ten wpis to lista moich rozczarowań. Film Carol, który wedle recenzji i zapowiedzi miał być romansem wszechczasów, najpiękniejszym filmem o miłości i Bóg wie czym jeszcze okazał się być jedynie poprawny. A przyznaję, że liczyłam na film, który zrobi na mnie kolosalne wrażenie, nie da o sobie zapomnieć i do którego będę chciała jak najszybciej wrócić. Niestety, trochę za mało jest w tym filmie emocji, a wątek miłosny dwóch głównych bohaterek tak naprawdę pokazany jest dosyć powierzchownie, nie angażując zbytnio widza. To nie to, co w Tajemnicy Brokeback Mountain, kiedy cierpimy wraz z nie mogącymi być razem kochankami. Reżyser Carol trzyma tymczasem widzów na dystans. Konstrukcja postaci sprawia, że trudno się do nich emocjonalnie zbliżyć. Bohaterka Cate Blanchett jest chłodna, posągowa. Z kolei Therese, grana przez Rooney Marę, jest dość  nieśmiała, wycofana, to taka typowa szara myszka, która przechodzi przemianę, pod wpływem dojrzałej kobiety, w której się zakochuje, ale tak właściwie nie do końca wiemy co się dzieje w jej psychice. Nie potrafiłam kibicować związkowi tych dwóch bohaterek i być może to sprawiło, że Carol nie wywarła na mnie aż tak wielkiego wrażenia, na jakie liczyłam. Plusem na pewno jest zakończenie, spinające film klamrą i pozostawiające niedosyt, choć wymowne. O stronie wizualnej chyba nie muszę pisać – świetne kostiumy, scenografia, zdjęcia. Gdybym miała oceniać, film lepszy od Brooklynu i to on powinien się znaleźć w gronie nominowanych do Oscara za najlepszy film. Choć statuetki bym mu nie dała.

Zjawa 8/10

A czy Oscar należy się Zjawie? Z odpowiedzią na to pytanie mam problem. Być może w gronie nominowanych to rzeczywiście najlepszy film. Ja nad takie widowiskowe produkcje przedkładam kino kameralne, ale z obejrzanych do tej pory kameralnych oscarowych filmów żaden mnie jednak nie ujął (nie widziałam jeszcze zachwalanego Pokoju). Przyznanie Oscara Zjawie na pewno będzie dobrą decyzją, bo to bardzo dobry, świetnie zrobiony film. Niemniej – czysta rozrywka, a ja bardzo chciałabym widzieć z Oscarami twórców filmów bardziej ambitnych i wymagających. Takich jakie kiedyś kręcił Inarritu (o wiele bardziej od jego nowych propozycji wolę genialne 21 gramów i Babel). O Zjawie wszystko już zostało powiedziane i ja się z tłumu przychylnych recenzentów nie wyłamię. Ten film nie ma złych stron, wszystko w nim zagrało tak jak powinno. Jedyne co budzi moją wątpliwość to wiarygodność przedstawionej historii (mam na myśli zwłaszcza scenę z niedźwiedziem), ale w gąszczu zalet schodzi ona na drugi plan. A zalet jest całe mnóstwo. Przede wszystkim ta historia angażuje widza. Sprzyja na pewno temu temat – motyw zemsty i walki o przetrwanie. Każdy chce żeby głównemu bohaterowi się udało. Ogromnym plusem jest to, że dzięki nieco metafizycznym retrospekcjom możemy poznać bohatera granego przez Leonardo DiCaprio, jego przeszłość, która go ukształtowała. Ten film to zatem nie tylko świetne zdjęcia zjawiskowych plenerów i mocne, zapadające w pamięć sceny. Jest tu też miejsce na uczucia i refleksję. Samotna wędrówka Hugo Glassa, w której widz ma wrażenie, że uczestniczy, jest podszyta niebywałym smutkiem, smutkiem ojca chcącego pomścić syna. Leonardo DiCaprio w roli Glassa jest przekonywujący, ale nie bardziej niż w każdej innej roli. Nie pokazał niczego wielkiego, ma na koncie wiele lepszych ról. Ale rola w Zjawie była najbardziej wymagającą w jego życiu, to widać i za to właśnie dostanie Oscara (musi dostać, inaczej przegram zakład ;)). Za kąpiel w zimnym jeziorze, za czołganie się po ziemi i cierpliwe znoszenie 5-godzinnej charakteryzacji. Oscar za Zjawę to będzie dla DiCaprio jednak bardziej Oscar honorowy, za wszystkie te razy, kiedy go nie dostał. Inne pytanie brzmi czy Leo był najlepszy spośród swoich współnominowanych? Ale nie widziałam ról Michaela Fassbendera i Bryana Cranstona więc się nie wypowiem. Wracając do Zjawy, film kradnie DiCaprio jego przyjaciel, choć nie na ekranie, Tom Hardy. Przyznam, nie doceniałam Brytyjczyka. Każda scena w Zjawie z jego udziałem to perełka. Swoją postać zbudował kompletnie, od a do z, poprzez akcent czy mimikę, stał się swoim bohaterem i zrobił to w taki sposób, że widz od początku życzy mu śmierci.  Mam nadzieję, że on także zgarnie w tym roku najbardziej pożądaną przez aktorów statuetkę.

Podsumowując, Zjawa to uczta dla oka i dobra rozrywka na wysokim poziomie. Tylko tyle albo aż tyle.

Sicario 7/10

Im więcej czasu mija od mojego seansu Sicario, tym lepiej go oceniam. W trakcie oglądania czułam rozczarowanie – Denis Villeneuve w Labiryncie i Wrogu pokazał jak oryginalnym, pomysłowym jest reżyserem i jak dobrze wychodzą mu thrillery. Tymczasem Sicario thrillerem nie jest, w dodatku to film o kartelach narkotykowych, więc tematyka specyficzna i nie dla każdego interesująca. Na przykład dla mnie. Z jednej strony nie ma dla mnie w tym filmie żadnego „łał”, z drugiej – doceniam go jako porządne kino, które ogląda się bezboleśnie. Nie ma w tym filmie nic co zachwyca, nic co byłoby szczególnie wyróżniające się – oprócz fenomenalnej muzyki Johana Johanssona, która znakomicie buduje klimat (nominacja do Oscara!). Scenariusz nie jest wybitny, film momentami nudzi, ale mimo tego jest nieprzewidywalny do samego końca. Nie trzyma mocno w napięciu, ale na pewno utrzymuje w stanie zaciekawienia. Duża w tym zasługa aktorów. Emily Bunt początkowo może się wydawać mdła w swojej roli (zresztą Sicario w ogóle nie ma wyrazistych postaci), ale z perspektywy czasu trzeba powiedzieć, że taka właśnie miała być – milcząca, oniemiała, przerażona i zagubiona w sytuacji, w której się znalazła. Josh Brolin i Benicio del Toro do swoich ról też jak znalazł. Castingowy strzał w dziesiątkę. Plus Sicario ma sporo mocnych scen, które wgniatają w fotel. W sumie to dosyć mroczny i ponury obraz, wcale nie taki lekki. Coś w sobie ma.

Kącik polskiego filmu: Czerwony pająk (reż. M. Koszałka, 2015)

Polskie kino często mnie miło zaskakuje. Czerwony pająk był jednym z takich filmów, na które właśnie mocno liczyłam w tej kwestii. Niestety, stało się dokładnie odwrotnie i film mnie mocno rozczarował. Tak mocno, że w głowie mam przede wszystkim jedno pytanie: jak można kręcić tak słabe filmy?

Czerwony pająk to historia seryjnego mordercy i zafascynowanego nim 19-latka. Skąd się bierze ta fascynacja, ba, skąd w ogóle Karol wie, kto jest mordercą – tego nie wiemy. I to najbardziej irytuje. Wystarczy też trochę zagłębić się w fakty, by dowiedzieć, się że film wcale nie jest na nich oparty. „Czerwony pająk” to bowiem morderca fikcyjny, miejska legenda chciałoby się powiedzieć, ktoś kto nigdy nie istniał, ale o jego rzekomych zbrodniach było głośno. Z kolei ktoś taki jak Karol Kot (w filmie mamy Karola Kremera) rzeczywiście był nastoletnim seryjnym mordercą. Nasz Karol Kremer mordercą nie jest. Ale chce nim być, podąża więc obsesyjnie tropem „Czerwonego pająka”. Mamy więc do czynienia z zupełnie niepotrzebnym mixem dwóch prawdziwych historii, które dały jedną mało strawną. Chyba, że lubicie flaki z olejem, wówczas jest to film dla Was. Ale nie tyle chodzi o to, że film jest nudny. Znam nudne filmy, ale mądre, ciekawe, mówiące o czymś ważnym czy poruszającym. Tymczasem Czerwony pająk nie robi tego, czego bym od takiego filmu – który miał być thrillerem czy też kryminałem – oczekiwała, a więc nie zgłębia psychologii postaci, nie tłumaczy motywacji głównego bohatera i w konsekwencji – nie boję się tego napisać – jest dla mnie po prostu płytki. To co jednak w nim najgorsze to brak logiki. A cytując klasyka, „to elementarne”. Scenariusz zbudowany jest na niedopowiedzeniach, które zamiast cieszyć (bo nie wiem, jak Wy, ale ja lubię kiedy zostawi mi się miejsce na interpretację) irytują, ponieważ dotyczą kwestii, które akurat wymagają wyjaśnienia. Natomiast kolejne sceny filmu nie mają uzasadnienia w poprzednich, nie wynikają z siebie i są mało wiarygodne. Tak jakby pomiędzy nimi jeszcze jakichś scen zabrakło. I tym samym trudno uwierzyć w nawarstwiające się zbiegi okoliczności, trudno zrozumieć którąkolwiek z postaci, papierowych, bo ledwie naszkicowanych. Scenariusz, o ile w ogóle jakiś powstał, ma tyle dziur co ser szwajcarski. A takie zabiegi jak sugerowanie, że to odzywający się półsłówkami, nie mogący się z sobą dogadać rodzice są źródłem skrzywionego zachowania Karola, są tak banalne i oklepane, że aż wstyd.  Wszystko to w filmie, którego zwiastun został zmontowany tak, byśmy sądzili, że mamy do czynienia z thrillerem/kryminałem/ewentualnie dramatem psychologicznym najwyższej jakości i który sprawił, że od kilku miesięcy czekałam z niecierpliwością na możliwość obejrzenia tego filmu na dużym ekranie. Tymczasem reżyser Marcin Koszałka, uznany dokumentalista i operator, chyba sam do końca nie wiedział co chce pokazać, o czym powiedzieć i w jakim gatunku to zrobić. Wyszło mu więc dzieło nijakie, a zaryzykuję nawet stwierdzenie, że po prostu złe, które niestety położy się cieniem na jego dotychczasowej filmografii.

Jedyne za co w zasadzie można pochwalić Czerwonego pająka to zdjęcia. To na nich skupił się reżyser, bo w tym akurat jest dobry. Zdjęcia (zwłaszcza te kręcone w plenerze, a szczególnie nad jeziorem) robią wrażenie, są wysmakowane i klimatyczne, pokazują też Kraków lat 60. z innej, bardziej brudnej i mrocznej strony.

Na planie Czerwonego pająka zebrała się ekipa naprawdę dobrych aktorów. Problem w tym, że nie bardzo mają oni co grać. Piotr Głowacki i Wojciech Zieliński marnują się w epizodach, a Małgorzata Foremniak i Marek Kalita, aktorzy wcale nie tylko telewizyjni, co mogliby z powodzeniem udowodnić, grają postaci zupełnie pozbawione charakteru. Najjaśniej świeci gwiazda Julii Kijowskiej, która jak zawsze potrafi zaczarować widza. Na pochwałę zasługuje też młody Filip Pławiak w roli głównej, który przyćmiewa swoją grą partnerującego mu Adama Woronowicza, grającego poprawnie, ale nie zachwycającego.

Autorski film fabularny Marcina Koszałki dowodzi, że jest wyraźna różnica w kręceniu filmów dokumentalnych i fabularnych. Różnica, której nie da się ot tak przeskoczyć. A jednak nie on jeden próbuje przejść z jednej części szeroko pojętej branży filmowej do drugiej. Pamiętajmy, że nie do końca wszystko poszło dobrze na przykład w debiucie fabularnym reżysera teledysków Krzysztofa Skoniecznego, którego Hardkor Disko także nie było pozbawione scenariuszowych wad. Tymczasem na premierę czeka już Na granicy, innego dokumentalisty, Wojciecha Kasperskiego. Trzymam kciuki żeby tym razem poszło lepiej.  I żeby rok 2016 przyniósł mi już tylko seanse dobrych polskich filmów. 

Moja ocena: 4/10

Podsumowanie roku 2015 : filmy i seriale

Co mi przyniósł ten rok filmowo? 87 filmów obejrzanych, o ile nie pomyliłam się w obliczeniach (w tym filmy oglądane po raz któryś z kolei). Mało, dużo za mało, ale czasu też za mało żeby pogodzić różne zainteresowania i inne rozrywki. Ale sporo z tych filmów było naprawdę dobrych. Ocenę 10/10 stawiam rzadko, prawie nigdy, za to 9/10 dostały:

Mama reż. X. Dolan

Życie Adeli reż. A. Kechiche

Disco Polo reż. M. Bochniak

Bogowie reż. Ł. Palkowski

Boyhood reż. R. Linklater

I rzeczywiście, mogę powiedzieć, że są to najlepsze obejrzane przeze mnie filmy w minionym roku. Mama to chyba rzeczywiście najlepszy film Dolana (choć moim nr 1 zawsze będą Wyśnione miłości), Życie Adeli to prosty film, ale niezwykle prawdziwy, poruszający i nawet momentami bolesny. Ale nie mam tu na myśli bynajmniej scen erotycznych, na wyrost ocenionych jako niezwykle kontrowersyjne. Tak, Życie Adeli to chyba najlepsze co obejrzałam w 2015 roku. I chyba czas na powtórkę. No ale też Boyhood mnie zachwycił. Mam z Richardem Linklaterem bardzo podobną wrażliwość. Obejrzałam też w tym roku Bogów i w końcu wiem, o co było tyle hałasu. Tomasz Kot faktycznie zasłużył na wszelkie możliwe wyróżnienia za swoją kreację, a sam film jest przykładem tego, że biografia nie musi być nudna i nie musi być laurką. Film w iście hollywoodzkim stylu. Disco Polo to z kolei świetna zabawa, na wysokim poziomie, ale też ciekawa satyra na lata 90.

Na wyróżnienie zasługują także:

Dziewczyna z szafy reż. B. Kox

Sils Maria reż. O. Assayas

Body/Ciało reż. M. Szumowska

Chce się żyć reż. M. Pieprzyca

Miłość. Film Sławomira Fabickiego

Hardkor Disko reż. K. Skonieczny

Ognie św. Elma reż. J. Schumacher (perełka z lat 80., jeśli lubicie Klub winowajców to coś dla Was, koniecznie nadróbcie!) 

Największe rozczarowania filmowe minionego roku to zdecydowanie Hiszpanka, po której sobie wiele obiecywałam, a była jedynym w życiu filmem, podczas którego miałam ochotę wyjść z kina w trakcie seansu. Niezmiernie mnie ten film zirytował. Drugie rozczarowanie to Jestem twój. Obejrzany przypadkowo w telewizji fragment zachęcił mnie do obejrzenia filmu w całości, od początku do końca. Fragment ten był mocny, świetnie zagrany. I w sumie cały film taki jest, szokujący i zachwycający grą aktorów, ale…Ten film nie mógł się udać, skoro wszyscy jego bohaterowie są jakimiś psychopatami. On nie opowiada o normalnych ludziach, w związku z czym trudno brać go na poważnie, choć niby o poważnych rzeczach traktuje. Żeby zrozumieć o czym mówię, najlepiej go samemu obejrzeć, dla wyrobienia opinii. Dla mnie to jeden z najbardziej kontrowersyjnych polskich filmów ostatnich lat. A nie tam żadna Ida.

Jeśli chodzi o seriale, początek roku upłynął mi pod znakiem Rodziny Borgiów. Od wakacji oglądam Homeland i aktualnie kończę 5 sezon. Zaliczyłam też takie miniseriale jak Fleming (słaby), Olive Kitteridge (doskonały), Zaginiony (bardzo wciągający kryminał) i Fortitude (dziwny, ale wart uwagi). Ten ostatni powróci z drugim sezonem, nie wiem jednak czy się skuszę. Dałam też szansę Peaky Blinders, ale strasznie mnie pierwszy sezon wynudził i odpuściłam. Oczywiście oglądałam też odcinki seriali, którym jestem wierna od lat albo co najmniej od roku, ale o tym nie ma co pisać, bo za długo. Może jedynie wspomnę, że Mad Men miał godne zakończenie. Smuteczek jednak pozostał. Najciekawsze jest, że nie zaczęłam oglądać żadnego nowego serialu, takiego który by w 2015 zadebiutował, a przecież o kilku tytułach było naprawdę głośno. Ale szczerze mówiąc, nie znalazłam niczego co by mogło mnie naprawdę mocno zainteresować. Może dlatego, że coraz więcej powstaje seriali z gatunku science – fiction, co kompletnie mi nie odpowiada.

Planów na 2016 rok nie mam (filmowych , znaczy się). Może jedynie żeby częściej chodzić do kina. To jest jednak trudne, jeśli nie lubi się blockbusterów i innych takich ;) (latem prawie nie chodzę do kina, właśnie z tego powodu).