Serialowo - filmowe podsumowanie 2013 roku

Co jest najlepszym zajęciem, gdy humor, delikatnie mówiąc, nie dopisuje? Pisanie bloga. Ucieczka w świat filmu i telewizji, nieistniejący, lepszy świat fikcji, w którym czujemy się bezpiecznie. Mam jednak wielką nadzieję, że kiedy czytacie te słowa, mój życiowy kryzys jest już zażegnany.

Dziś chciałam Wam przedstawić nie najlepsze produkcje roku 2013, a te które stały się moimi prywatnymi odkryciami i które na mnie zrobiły największe wrażenie. I wcale nie są to produkcje tegoroczne.

Zacznę od seriali, a był to dla mnie niewątpliwie rok ciekawych odkryć. Czasami dużo czasu zajmuje mi sięgnięcie po seriale okrzyknięte mianem arcydzieł czy po prostu po wielkie hity. I dlatego dopiero w tym roku zaczęłam oglądać Zakazane Imperium. Co prawda obejrzałam dopiero dwa sezony, ale jestem zdania, że ten serial trzeba sobie dawkować. Trochę za dużo w nim gangsterki jak dla mnie i przyznam się, że gubię się czasem w tych relacjach między mafiosami i politykami, ale warstwa obyczajowa, wraz z doskonałą scenografią, kostiumami, muzyką i aktorstwem – wszystkie trudności w nadążaniu za interesami Nucky’ego Thompsona mi rekompensuje.

Spośród seriali, które mają już swoją historię, zaczęłam w tym roku oglądać Shameless. Serial o degeneracji i patologii w komediowej otoczce, ale z silnie zaznaczoną także warstwą dramatyczną przekonał mnie do siebie wiarygodnym potraktowaniem tematu. Tematu, jakim jest bieda i życie na przedmieściach. Serial jest świetnie zrobiony i świetnie zagrany, a do tego naprawdę skłania do przemyśleń i oswaja z wieloma delikatnymi tematami. Więcej napisałam o nim tutaj.

Ja i sitcom to związek, który nie zdarza się często. Ba, ja i serial stricte komediowy (bo Shameless to komediodramat, podobnie jak Girls) to też rzadkość. O tym jak przekonałam się do Dwóch spłukanych dziewczyn pisałam niedawno, więc po prostu odeślę Was dwa wpisy  w dół, zamiast powtarzać, że jest to sitcom nie głupi, bardzo dobrze zagrany i idealnie komentujący nasze czasy.

Z seriali, które debiutowały w tym roku nie dałam jeszcze szansy wszystkim. Przede mną na pewno Orange is the New Black (polecam książkę), być może też The Fall i Orphan Black. Za to dałam się namówić (tzn. uległam recenzjom zachwyconych blogerów) na House of Cards. Nigdy nie sądziłam, że serial polityczny tak mnie wciągnie i tak mi się spodoba i że tak będę za nim tęsknić. Już 14 lutego nowy sezon i to od razu w całości – czego chcieć więcej. O serialu pisałam oczywiście na blogu, dokładnie w tym miejscu.

Po obejrzeniu House of Cards pojawił się Broadchurch. Kryminalny serial brytyjski – ta zbitka słowna mówi sama za siebie. Broadchurch zachwyciło realizacją, a przede wszystkim zaskakującym zakończeniem. Dobra wiadomość odnośnie seriali jest taka, że będzie druga seria, a zła, a przynajmniej gorsza, że Amerykanie kręcą swoją wersję. Nie mam w sumie nic do remake’ów, ale ten jest trochę dziwny – w roli głównej wystąpi ponownie David Tennant, za to w roli jego zawodowej partnerki pojawi się nie Olivia Coleman, lecz Anna Gunn. Osobiście uważam, ze obsada powinna być całkowicie zmieniona. A o tym dlaczego Broadchurch jest tak dobre pisałam tutaj.

Na koniec serial, którego pierwszy sezon właśnie dobiegł końca. Mój wpis o Masters of Sex pisałam po zaledwie czterech odcinkach, ale nadal podpisuję się pod każdym słowem – to serial, który zachwyca realizacją, kostiumami i scenografią z lat 50., aktorzy są rewelacyjni, a podejście do kontrowersyjnego tematu jak najbardziej wyważone. Dla mnie ten serial stoi w jednym szeregu z Mad Men i to jest największy komplement, na jaki może ode mnie zasłużyć. A refleksje po pierwszy odcinkach spisałam tutaj.

O filmach chyba rozpisywać się nie będę. Najważniejsza informacja jest taka, że obejrzałam 122 filmy po raz pierwszy, ale do tej liczby należy dodać filmy, które oglądałam powtórnie w ramach pokazywania ich Ukochanemu. Myślę zatem, że jakieś 150 filmów by wyszło.

Patrząc na moje oceny na filmwebie, nie byłam łaskawa i nie dałam żadnemu z tych „nowych” filmów 10, a 9 też nie rozdawałam hojnie. Gdyby jednak ocena miała być miarą jakości, to najlepsze filmy, które obejrzałam w tym roku (po raz pierwszy, zaznaczam) to:

Przeminęło z wiatrem (1939)

Pokłosie (2012)

Kochanek królowej (2012)

Psychoza (1960)

Gilda (1946)

Nie mniej jednak, podobały mi się równie mocno (a nawet bardziej, bo właściwie z tych powyższych żadnego nie chciałabym jakoś szczególnie oglądać ponownie) jeszcze inne filmy:

Wielki Gatsby (2013)

Miłość (2012, Haneke)

Take This Waltz (2011)

The Perks of Being a Wallflower (2012)

Kieł (2009)

Siostra twojej siostry (2012)

Obława (2012)

Polowanie (2012)

W imię…(2013)

Ciekawe, co w tym zestawieniu pojawi się za rok. Życzę Wam i sobie, aby 2014 obfitował w wiele dobrych seriali, filmów i książek.