Z notatnika kinomanki, cz. XIII

Wszyscy piszą o Batmanie, więc ja się wyłamię (zresztą trudno byłoby pisać o czymś czego się jeszcze nie widziało) i także dlatego, że nie mogę się jeszcze ogarnąć po powrocie z wakacji, przypomnę Wam kilka głośnych filmów ostatnich lat, o których wypowiadałam się na filmwebie:

Avatar (2009) 7/10

Ten film to osławione efekty specjalne – w końcu pierwszy film w 3D. Rzeczywiście należy je docenić, ale efekty to nie wszystko. Jednych, tych mniej wymagających widzów, film ten zadowoli w zupełności, może nawet zachwyci. Ja się jednak nie zgodzę z opinią, że to film wybitny, bo jako film oceniam całość, nie tylko efekty, jakkolwiek przełomowe i niesamowite one by były. Fabuła Avatara jest wprost przeciwna do ich jakości: schematyczna, przewidywalna, szczęśliwie zakończona, po prostu nudna. A film w dodatku niesamowicie się dłuży: po 1,5 godziny z niecierpliwością zerkamy na zegarek. Oczywiście, oglądając w trójwymiarze, robi wrażenie magiczna bliskość ekranu, poczucie znajdowania się w tym samym pomieszczeniu co bohaterowie, albo w samym sercu bajkowej Pandory, w której co chwilę coś koło nas przelatuje (a przynajmniej tak nam się wydaje), a głową niemalże dosięgamy liści drzew. Szkoda, że wzrok szybko się przyzwyczaja i to co było niezwykłe przez kilkanaście pierwszych minut seansu, z czasem staje się „oswojone”. Może jestem po prostu uprzedzona do science fiction i wszelkich podobnych niewiarygodnych historii, ale myślę sobie, że z dwojga złego lepiej chyba obejrzeć science fiction o ciekawej fabule (są takie?!) niż nudny film z efektami 3D. Całe szczęście, jestem pewna że Avatar to nie będzie przełom, który odmieni oblicze kina. Przede wszystkim 3D (a już na pewno na taką skalę jak u Camerona) jest drogie. Czy opłaca się więc robić dramat lub komedię romantyczną w 3D? I po co? Te gatunki rządzą się swoimi prawami, podstawą jest dobry scenariusz i aktorstwo więc trójwymiar w niczym tu nie pomoże. A że te gatunki należą do moich ulubionych, mogę spać spokojnie ;) mam nadzieję…

A pisząc tę recenzję wtedy, zapomniałam napisać, że aktorsko Avatar wypada bardzo słabiutko…

 

* te 7 punktów Avatar dostaje ode mnie przede wszystkim za efekty i wszelkie sprawy techniczne, nie znam się na tym, ale doceniam wysiłek ;)

Autor Widmo (2010) 9/10 

Niewątpliwie czuć w tym filmie rękę Romana Polańskiego. Ma on charakterystyczny dla wielu jego dzieł klaustrofobiczny klimat. Trzyma w napięciu od pierwszych scen, aż do samego końca, który jest szalenie zaskakujący i otwarty na naszą własną interpretację. Główny bohater permanentnie znajduje się w stanie zagrożenia, a my razem z nim. Pełna niepokoju atmosfera potęgowana jest przez muzykę Alexandra Desplata. Świetne są też zdjęcia Pawła Edelmana. Film kręcono głównie na wyspach, podczas bardzo ponurej pogody, która również pełni tu wyznaczone zadanie. Narracja w tym filmie jest nieśpieszna, nie można powiedzieć, że jest to film dynamiczny, zrobiony według wzorca, jaki obowiązuje teraz w przypadku podobnych filmów. Ale to jest właśnie jego siłą, bo ciekawie skonstruowana opowieść wciąga widza bardziej niż opowieść nudna, ale z efektami specjalnymi (czyli w rodzaju wyżej opisanego Avatara). Co jeszcze warte podkreślenia w przypadku tego filmu to aktorstwo. Zaskoczyła mnie totalnie Kim Catrall czyli Samanta z Seksu w wielkim mieście. Zagrała naprawdę bardzo ciekawie. Ewan McGregor z kolei jest stworzony do ról facetów w stylu tytułowego „ghost writera” czyli takich „cichociemnych”. Pierce Brosnan pasuje mi jako premier Wielkiej Brytanii – jest tu kompletnie nijaki, ale jak sam mówi wzorował się na Tonym Blairze i chyba doskonale mu to wyszło.

Incepcja (2010) 9/10 

Oglądałam dwa razy, żeby zrozumieć (no, może nie tak całkiem…) i docenić (to już bardziej) ten tak szumnie reklamowany film. Za pierwszym razem wydał mi się wręcz przereklamowany, ale za drugim, przy maksymalnym skupieniu, dostrzegłam jego wielkość. Jeśli reżyser każe swojemu widzowi myśleć, zawsze należy to docenić. A mogłoby się wydawać, że to typowy blockbuster, twór czysto rozrywkowy. To jednak coś więcej niż efekty specjalne, choć tych tu nie brakuje i są naprawdę rewelacyjne. To przede wszystkim skomplikowana układanka, którą sami musimy sobie poukładać w głowie. Spuszczenie wzroku z ekranu choć na kilka sekund może ją w jednej chwili zburzyć i zbić nas z tropu. Osobiście, mam przyjemność z oglądania takich filmów, które wymagają mojego zaangażowania. W Incepcji mamy jeszcze w dodatku niepokojące, niejasne zakończenie, pozostawiające nas bez jednej bardzo ważnej odpowiedzi.

Mamy tu też do czynienia z bardzo zgranym i utalentowanym zespołem aktorskim. Fajnie patrzy się na nich wszystkich razem wziętych. Tradycyjnie nie zawiódł mnie Leonardo DiCaprio, ale panowie: Tom Hardy, Joseph Gordon – Levitt i Cillian Murphy dotrzymują mu kroku. Interesującą, niejednoznaczną postać stworzyła Marion Cotillard, jedynie Ellen Page wypadła na tle ich wszystkich trochę nijako.

Czy jest w tym filmie głębia, czy chodzi o coś więcej niż zaszczepianie idei w ludzkich umysłach? Myślę, że jak większość filmów, tak i ten stara się nam przemycić podstawowe prawdy o miłości. To temat uniwersalny i da się go wtłoczyć do każdego filmu, żeby móc się później bronić, że film nie jest pusty i niesie z sobą przesłanie. W Incepcji wątek miłosny jest jednak naprawdę poruszający i na pewno nie doklejony na siłę. Można nawet powiedzieć, że to on napędza akcję. Ale do największej refleksji skłania sama problematyka snu. Bo tak naprawdę, czy ktoś z nas jest w stanie powiedzieć, co się z nim dzieje podczas snu? Rozważania nad tym są fascynujące, a gwarantuję Wam, że po obejrzeniu tego filmu, nieuniknione.

The Social Network  (2010)  9/10 

To nie thriller, ale i tak czuć w nim rękę doświadczonego w ich kręceniu Davida Finchera. I tym mnie kupił. Scenariusz filmu jest genialny. O Facebooku jest, i owszem, ale reżyserowi przyświecała chyba bardziej idea pokazania relacji międzyludzkich, a nie historii portalu. Mark Zuckerberg procesuje się to z przyjacielem, współzałożycielem strony, którego oszukał, to z chłopakami, którzy oskarżyli go o kradzież pomysłu i podczas tych, nazwijmy to, rozpraw (choć nie są to rozprawy a raczej spotkania z prawnikami), cofamy się do początków portalu. Tempo filmu nie siada ani na chwilę, co w szczególnej mierze jest zasługą znakomitych dialogów, istnych potyczek słownych, oraz dynamicznego montażu. Do tego rewelacyjna muzyka duetu Trent Reznor/ Atticus Ross w tle niemalże każdej sceny. Ona również pomaga w utrzymaniu widza w niekończącym się napięciu. Jeśli chodzi o aktorów też nie ma się do czego przyczepić. Moim zdaniem Jesse Eisenberg był świetny (mówić w tak szybkim tempie…), Andrew Garfield niewiele gorszy, a Justin Timberlake zaskakująco dobry. A sam film spodoba się nie tylko fanom wszelkiego rodzaju portali społecznościowych. Historię  Facebooka można by zastąpić historią jakiegoś innego cudownego wynalazku czy też kariery od pucybuta do milionera. Dlatego za jak najbardziej zasadne uważam porównania do Obywatela Kane’a. Podtytuł TSN mógłby brzmieć „Jak stracić przyjaciół i zrazić do siebie ludzi”, bo oprócz dorobienia się ogromnego majątku, właśnie to Zukerbergowi wyszło najlepiej. Z filmu wyłania się obraz geniusza, samotnika, dziwaka, nie do końca rozumianego przez otoczenie, który idzie w zaparte nie myśląc o innych. Co ważne, film nie pokazuje go wcale w negatywnym świetle. Twórcy raczej go nie oceniają, nie usprawiedliwiają, a inteligentny widz sam będzie w stanie sobie po tym filmie wyrobić o nim opinię. Ja na przykład jestem pełna współczucia dla Marka i odnoszę wrażenie, że gdyby nie ludzie, których spotkał na swojej drodze, jego historia mogłaby wyglądać bardziej optymistycznie. A ostatnie, o co mu chodziło kiedy tworzył ten portal to pieniądze. Ale to tylko moje zdanie. Film gorąco polecam, żeby móc sobie wyrobić własne zdanie. I po prostu dobrze spędzić czas. Ja „lubię to”.

The Hurt Locker  (2008) 6/10

Nuuuudy. Odważę się napisać, że to najsłabszy film spośród tych, które nagrodzono Oscarem w ostatnich kilku latach. I jeden z najsłabszych filmów o tematyce wojennej, jakie widziałam (ok., nie było ich wiele). Nie jest to ani film stricte wojenny (gdzie mamy dużo akcji, wybuchów, strzelanin itd.), ani dramat wojenny (który skupiałby się na emocjach, przeżyciach bohaterów - żołnierzy). Miłośnicy obydwu gatunków będą rozczarowani. Za mało długich ujęć, krótkie dialogi, szybki montaż - widz nie może skupić uwagi. Aktorstwo - nie zachwyca. Po co ten Ralph Fiennes? Bardzo go lubię i nie rozumiem dlaczego obsadzono go tylko w  niewiele znaczącej, 2-minutowej roli. Co to miało znaczyć? Tę rolę mógł przecież zagrać każdy, a Fiennes lepiej nadawałby się do głównej roli, w miejsce słabego Jeremy'ego Rennera. Poza tym zabrakło mi też muzyki, a jeszcze bardziej jakiejś głębi w dialogach. Ja wiem, że może żołnierze nie mówią na co dzień poetyckim językiem i nie snują filozoficznych rozważań, ale jednak w filmie o antywojennej wymowie powinno się znaleźć miejsce na coś takiego. Na tym polu film nieco nadrabia jedynie w ostatnich minutach. Otrzymujemy w końcu jakiś mądry dialog, który może być kluczem do zrozumienia postawy głównego bohatera, a także jego monolog do syna, w którym mówi, że została mu jedna rzecz, którą kocha. Dobrowolny powrót na front nie pozostawia wątpliwości o czym mowa. Oprócz zakończenia spodobały mi się jeszcze dwie przejmujące sceny: widok wycieńczonego żołnierza podczas akcji, oraz scena wyjmowania ładunku wybuchowego z brzucha 10-letniego chłopca. Mimo wszystko jednak uważam, że na Oscara ten film nie zasługuje, ale może to dlatego, że nie jestem Amerykanką...