Lana Del Rey, Born To Die (2012)

Gdzie jest Lana? Bo na pewno nie w polskich mediach. Tyle było szumu,że zaczyna jak debiutantka, choć ma już na koncie płytę, do której się nie przyznaje; że nie jest zwykłą dziewczyną z gitarą, która postanowiła zamieszczać na YouTube swoje teledyski i która czasami nie miała co do garnka włożyć, tylko produktem wytwórni fonograficznej i w dodatku córką bardzo bogatego człowieka; no i że usta sobie zrobiła (o tym pisano najwięcej, jakby to była zbrodnia przeciwko ludzkości). 27 stycznia wydała płytę Born To Die i słuch o niej w polskich mediach (elektronicznych, bo tradycyjne, z nielicznymi wyjątkami, raczej nie zauważały faktu jej istnienia) zaginął. Czyżbym więc miała zacytować klasyka – wiele hałasu o nic? Nie, z pewnością nie. Bo głosu i talentu Lanie odmówić nie można, co na szczęście również dostrzegali autorzy rozlicznych artykułów na jej temat. Po płytę sięgnęłam niedługo po jej premierze, ale jakoś ciągle były pilniejsze rzeczy do umieszczenia na blogu niż niezbyt wydumana recenzja tej produkcji. Bo ja o płytach pisać nie umiem jeszcze bardziej niż o książkach i filmach. I zastanawiam się czy w obliczu tej (chwilowej?) ciszy medialnej (no dobra, odnotowałam dwa teksty - że Lana zaprzecza jakoby jej usta były sztuczne i drugi o tym, że jej teksty są szczere, ale mam tu na myśli doniesienia o podbijaniu list przebojów, o znakomitych lub mniej znakomitych występach, bywaniu na galach itd. a w tej kwestii naprawdę cisza) kogoś w ogóle jeszcze interesuje Lana, ale co tam, te kilka impresji na temat tego krążka poczyniłam już dawno, więc nie szkodzi mi się nimi podzielić.

            Na Born To Die można wyróżnić trzy rodzaje piosenek. Pierwszy to podobne do singlowych Video Games i Born To Die utwory wolne, utrzymane w podobnym melancholijnym klimacie, ale z bujającym refrenem. Drugi to piosenki w stylu r&b z elementami funky i rapu, z którymi ja musiałam się osłuchać, bo nie wpadły mi w ucho od razu, spośród których szybko moim faworytem stało się „gangsterskie” Off To The Races. I jeszcze kilka piosenek, które są mieszanką tych dwóch poprzednich rodzajów, jak np. Radio. Po kilkukrotnym przesłuchaniu płyty ma się wrażenie, że każdy ze znajdujących się na niej kawałków mógłby zostać potencjalnym hitem (a już na pewno Dark Paradise), bo wszystkie są melodyjne i mają w sobie jakiś łatwy do nucenia fragment (w ich zapamiętaniu pomagają też często stosowane rymy). Jednocześnie nie da się ukryć, że wszystkie one zlewają się w jedną całość. Trochę tak jakby słuchało się cały czas jednej piosenki. Monotonię tę zaczyna się czuć koło dziewiątej piosenki (na krążku jest ich piętnaście). Lana już niczym nie zaskakuje, każda następna piosenka brzmi jak któraś z poprzednich. Wyróżnia się jedynie świetne Summertime Sadness z refrenem obliczonym na pozostanie w głowach słuchaczy na wiele tygodni. Nie zrozumcie mnie jednak źle – płyta bardzo mi się podoba, bo nawet jeśli ciągnie się jak jedna nieskończenie długa piosenka to jest to piosenka, do której chce się wracać. Jedynie fani różnorodności mogą trochę wybrzydzać. Ale zrównoważyć tę wadę może niewątpliwy atut Lany jakim jest jej głęboki, aksamitny głos, dzięki któremu nie sposób pomylić jego właścicielki z żadną inną wokalistką. I ciekawy sposób śpiewania – Lana wyrzuca z siebie słowa, przy czym nie jest to rap, ale z nim się właśnie kojarzy. Teksty na krążek Lana napisała sama i traktują one oczywiście o miłości i o jej własnych przeżyciach. Wiele z nich opowiada jakieś historie i to jest fajne, niemniej nie są one zbyt odkrywcze.

            Podsumowując, Born To Die to płyta mimo wszystko popowa, ale wnosząca do popu dużo świeżości, wyłamująca się obowiązującym w tym gatunku schematom. Płyta obok której nie sposób przejść obojętnie, bo jest świetnie wyprodukowana, z uwzględnieniem wszystkich wabików, na które można „złapać” słuchacza. Ja się dałam złapać i jak sobie płytkę w odtwarzaczu włączę to potrafię ją wałkować kilka godzin ;) Warto poznać, zwłaszcza, że może to być ostatnie dzieło panny del Rey, która w jednym z wywiadów stwierdziła, że tą płytą powiedziała już wszystko, co miała do przekazania. Ale kto wie, czy to nie kolejny chwyt marketingowy. Choć rewolucji Lana nie dokonała, warto by jej 5 minut sławy potrwało jednak trochę dłużej.