Zakochany Paryż (2006), Zakochany Nowy Jork (2009)

Dzisiaj kilka słów wspomnieniowych o dwóch produkcjach, które po raz pierwszy obejrzałam już jakiś czas temu i pisałam o nich pokrótce na filmwebie. Tekst jest trochę przeredagowany (wstyd mi jak czytam dziś niektóre moje notki na filmwebie...) i rozbudowany. Czemu w ogóle po niego sięgam? Otóż ostatnio nie oglądałam nic poza Czasem honoru (który dostanie osobną notkę) i  poświęciłam się czytaniu. Na szczęście swego czasu poczyniłam sporo drobnych uwag na temat różnych filmów, blog więc na pewno nie pójdzie na dno ;) A teraz do rzeczy:

Zakochany Paryż i Zakochany Nowy Jork – dwie niby podobne produkcje, a jednak dość znacząco się różniące. Paryż był pierwszym miastem, które w 2006 roku reżyserzy z całego świata postanowili uczynić bohaterem swoich krótkometrażowek. To nie pierwszy taki projekt, ale chyba pierwszy tak bardzo komercyjny, z tak znanymi aktorami przed kamerą i wpisujący się momentami nieco w lekki nurt komedii romantycznych. Ponieważ film odniósł duży sukces nakręcono jego drugą część. Oczywiście nie z tymi samymi bohaterami, ale według podobnego schematu. O różnicach i podobieństwach za chwilę.

O Paryżu mówią różne rzeczy...Przede wszystkim mówią, że to miasto miłości. Tytuł oryginalny pierwszej produkcji, o której chcę napisać to Paris I Love You, co mówi samo za siebie. A Zakochany Paryż to chyba jednak coś innego. Oczywiście jak ktoś mówi „kocham cię” to jest zakochany, ale wobec tego tytuł powinien brzmieć Zakochany w Paryżu. A może tylko ja tak uważam i czepiam się naszych dystrybutorów, którzy zawsze w sobie tylko znany sposób interpretują oryginalne tytuły i tłumaczą według zasady „im dalej od pierwotnego znaczenia, tym lepiej”. Może nie jest to szalenie istotna kwestia, ale wbrew pozorom po seansie takie niuanse nabierają znaczenia.

W tej, jak ją nazwałam, produkcji, złożonej z kilkunastu kilkuminutowych nowelek, widzimy co prawda miłość pod różnymi postaciami, ale przede wszystkim jest to miłość do miasta, które nam coś daje, które uczy jak kochać, które nas nieustannie zadziwia. Miasto, jego uliczki, zakątki, kawiarenki, czy nawet najsłynniejszy cmentarz świata, to główni bohaterowie tych krótkometrażówek. Nie sposób ich oglądać, zapominając, że dzieją się w Paryżu. Wszystkie są naprawdę urocze, może przede wszystkim dlatego, że miłość to uroczy temat. Można o niej opowiadać na setki sposobów, wystarczy mieć tylko wyobraźnię. Twórcom tych filmów z pewnością jej nie brakuje. Mamy tu zarówno historie z życia wzięte, które mogą zdarzyć się każdemu z nas, jak i mniej prawdopodobne spotkanie pana mima z panią mim, a na całkowicie abstrakcyjnej miłości wampirów skończywszy. Dużą zaletą takich nowelek jest to, że można je oglądać oddzielnie i wracać do tych, które spodobały nam się najbardziej, tak jak przy czytaniu zbioru opowiadań. Ja na pewno będę wracać do tych kilku:

a) opowieści Gusa van Santa o gejowskiej miłości od pierwszego wejrzenia, a może wcale nie gejowskiej, może tylko o pokrewieństwie dusz? Jest jak to u niego: kontrowersyjnie i niebanalnie.

b) Sylvaina  Chometa o zakochanych mimach, którzy poznają się w więzieniu; przede  wszystkim ze względu na aktora grającego główną rolę, moim zdaniem umiejętności godne Oscara

 c) Alfonso Cuarona – zaskakujące spotkanie młodej kobiety i starzejącego się mężczyzny, o których cały czas myślimy jako o parze, tymczasem okazuje się, że…No właśnie…Zdecydowanie najbardziej zaskakująca ze wszystkich opowieści.

 d) Toma Tykwera – z uroczą, jedyną w swoim rodzaju Natalie Portman w roli aktorki, która odwzajemnia miłość niewidomego chłopaka i, niestety dla niego, ćwiczy na nim każdą swoją rolę. Tak jak w Biegnij Lola, biegnij tego reżysera, jest dynamicznie, zaskakująco, niemalże komiksowo.

Jak ona cudownie się wydziera w tym filmie...

e) i w końcu Alexandra Payne’a opowieść będąca kwintesencją całego filmu- samotna Amerykanka miłość odnajduje po prostu w ramionach Paryża, który jest dla niej bezosobowy, choć liczyła skrycie, że spotka w nim kogoś, z kim będzie mogła „dzielić się przeżyciami”. Wzruszająco, słono, nostalgicznie. Mimo wszystko w Paryżu chyba należy mieć kogoś do pary…

Zakochany Paryż podbił moje serce połączeniem prostoty z niebanalnością. Większość nowelek to takie historie jak lubię: zwykli ludzie i ich zwykłe problemy. Ale przede wszystkim twórcy ukazują w bardzo różnorodne sposoby różne odcienie miłości. Myślę, że właśnie ta różnorodność i oryginalność poszczególnych części filmu jest jego największą siłą.

Co by nie mówić, plakaty do
obu filmów są  równie genialne

Tego nie udało się osiągnąć w Zakochanym Nowym Jorku . Wśród dziesięciu opowieści jest kilka zasługujących na wyróżnienie, ale pozostałe niestety zlewają mi się w jedną całość.

Wyróżnić należałoby pięć nowelek:

1. Autorstwa Shunji Iwai, w głównej roli zakręconego muzyka Orlando Bloom, nietypowa historia miłosna

2. Bretta Ratnera, zaskakująca, przewrotna historia o nastolatkach

3. Shekhara Kapura, nostalgiczna opowieść o starszej kobiecie i boyu hotelowym (doskonała Julie Christie i nadzwyczaj dobry Shia LaBeouf)

4. Joshuy Marstona, o parze staruszków, których miłość jest godna pozazdroszczenia

5. Fatiha Akina, o portrecie pewnej Chinki o pięknych oczach...

Zawiodłam się niestety na Natalie Portman. Wyreżyserowana przez nią opowieść kompletnie nie zrobiła na mnie wrażenia i zdążyłam już o niej całkowicie zapomnieć. Również nowelka Miry Nair z Natalie w roli głównej niczym mnie nie zachwyciła. Pozostałe opowieści trzymają raczej równy, ale przeciętny poziom. Główną wadą całej produkcji jest to, że niewiele mówi ona o samym Nowy Jorku, a przecież z filmów Woody'ego Allena dobrze wiemy, że faktycznie jest to urocze miejsce, w którym można się zakochać. Historie przedstawione w tym filmie równie dobrze mogłyby się dziać w każdym innym mieście. Po Zakochanym Paryżu miało się ogromną ochotę pojechać do stolicy Francji, tymczasem po Zakochanym Nowym Jorku tytułowe miasto jest dla nas równie obce jak przed seansem. Nie czuć tu ani magii miejsca ani też potęgi miłości, dla której hołdem wydaje się być Zakochany Paryż. Poza tym ekran zdominowały tu gwiazdy, które niekoniecznie mają wiele do pokazania, ale w danej chwili były bardzo na topie jak Bradley Cooper, wspomniany Shia LaBeouf (choć to akurat pozytywne zaskoczenie), Rachel Bilson czy Justin Bartha. 

Jedna z niewielu scen w tym filmie, w której można podziwiać uroki NYC

Zakochany NY niewątpliwie był czymś co nazywam „skokiem na kasę”, ale nie zmienia to faktu, że ja zawsze chętnie oglądam tego typu wielowątkowe projekty i oglądanie tego filmu przysporzyło mi całkiem sporo przyjemności. Jak dla mnie zaletą takich produkcji jest możliwość powrotu niekoniecznie do całości ale tylko do wybranych fragmentów – w chwilach gorszego humoru bardzo lubię wracać np. do wspomnianej nowelki Tykwera. Niemniej, nie skusiłam się na razie na inną tego typu propozycję, mianowicie zestaw Walentynki/Sylwester w Nowym Jorku, od Garry’ego Marshalla, reżysera Pretty Woman. Podobno to tylko popłuczyny po Love Actually. A zakochany cykl ma się chyba dobrze, bo planowane są już kolejne części, tym razem kręcone w Szanghaju, Rio i Jerozolimie. Czy będzie ich aż tyle, wątpię. Ale bez względu na jakie miejsce padnie, tę najbliższą część na pewno obejrzę.

A jaki jest Wasz stosunek do takich projektów? Lubicie? Polecacie? Może znacie jakieś mniej popularne, na które warto rzucić okiem?

Moja ocena Zakochanego Paryża to 10/10 a Nowego Jorku 7/10.

Na koniec – moje ukochane zdjęcie Marilyn Monroe. Dziś przypada 86 rocznica jej urodzin.