Z notatnika kinomanki, cz. XI

Tym razem chciałam Wam zarekomendować dwa przeboje zeszłorocznego festiwalu w Sundance. Sundance to dla mnie wyznacznik dobrych, niebanalnych filmów, które wnoszą coś ożywczego do kina. Prezentowane tam rokrocznie produkcje udowadniają, że mając niewielki budżet, ale za to solidny scenariusz, można zrobić coś naprawdę dobrego.

Zwycięzcą w zeszłym roku okazał się film Like Crazy. Oprócz nagrody głównej jury, nagrodę za najlepszą rolę kobiecą zgarnęła grająca w nim Felicity Jones.

Kiedy film opowiada historię dwójki młodych zakochanych w sobie ludzi, na ogół nic mi więcej do szczęścia nie potrzeba. Jestem romantyczką, cóż począć. Nie chwytają mnie jednak historie zbyt dosłowne, do bólu przewidywalne, mające tylko wycisnąć ze mnie łzy za pomocą starych sprawdzonych sposobów. Lubię historie miłosne opowiedziane niebanalnie jak np. w 500 dniach miłości, historie miłosne ludzi niebanalnych jak np. Wyśnione miłości czy historie miłości toksycznej jak np. Big Love (swoją drogą moje ulubione filmy o miłości to byłby niezły temat na osobny wpis). W jedną z tych kategorii z pewnością wpisuje się film Drake’a Doremusa. Opowiada on o miłości Angielki i Amerykanina. O miłości, której na przeszkodzie stoją granice. Anna (Felicity Jones) znalazła się w Los Angeles w ramach wymiany studenckiej. Poznaje tam Jacoba (Anton Yelchin), zakochuje się w nim, on odwzajemnia uczucie i szybko zostają parą. Ale wiza Anna kiedyś w końcu musi stracić swoją ważność i w tym tkwi istota dramatu. Robią co mogą, by uratować swój związek, ale uświadamiają sobie z czasem, że są trochę zakładnikami tego uczucia. Związek na odległość przerasta zwłaszcza Jacoba…

To, co teraz napiszę będzie banalne, wiem, ale w stu procentach szczere. Film urzekł mnie swoją bezpretensjonalnością. To zwyczajny zapis pewnych wydarzeń, w którym nie chodzi o nic więcej jak po prostu pokazanie pewnej historii miłosnej, bez żadnego przesłania, bez żadnego drugiego dna. Reżyser odmalowuje wszystkie odcienie szalonej i gwałtownej miłości, bohaterowie prowadzą zupełnie zwyczajne rozmowy o muzyce i książkach, nie uprawiają dzikiego seksu lecz celebrują głębokie spojrzenia i subtelny dotyk, są w tym swoim zakochaniu tak niewinnie uroczy – ona czyta mu na głos, on w prezencie daje jej krzesło, a wisi nad nimi widmo rozłąki, co udziela się także i nam, bo patrzymy na nich nieco ze smutkiem, wiedząc, że temu wspaniałemu uczuciu coś musi stanąć niebawem na drodze.

Efekt niezwykłej naturalności udało się uzyskać nie tylko dzięki znakomitej, wiarygodnej grze młodych aktorów, ale także dzięki sposobowi kręcenia – Like Crazy zostało bowiem nakręcone aparatem fotograficznym Canon 3D. Choć sama dowiedziałam się o tym już po seansie, przez cały film miałam wrażenie, że był on kręcony w jakiś specyficzny sposób. Drgająca kamera, wrażenie, że niektóre ujęcia są urwane, a czasami że obserwujemy bohaterów z ukrycia…sami zobaczycie, co mam na myśli.

Film ten odbiera się bardzo emocjonalnie. Nie jest to jakaś wydumana historia, ale historia z życia wzięta, która mogła się wydarzyć naprawdę – zresztą opowiada o prawdziwych uczuciach i emocjach, które pojawiają się w związkach. Swoje robi też nastrojowa muzyka, budująca melancholijny klimat. Wzrusza i daje do myślenia zakończenie, nie do końca jasno określające czy bohaterowie są zadowoleni z tego jak potoczyły się ich losy, z przebitkami na ich wspólne początki. Świetnie oddaje ono jak czas wszystko zmienia i weryfikuje i jak bardzo chwilowe jest wszystko to, co mamy. Będą razem czy nie będą – sprawdźcie to ;)

                                                       

Another Earth zdobył na tej samej edycji festiwalu nagrodę specjalną. Film wyreżyserowany przez Mike'a Cahilla to dramat z domieszką science - fiction. W momencie gdy pierwszy raz poznajemy jego główną bohaterkę, Rhodę (Brit Marling), ma ona 17 lat i ogromnie interesuje się astronomią. Jest dziewczyną dosyć rozrywkową. Właśnie wraca samochodem  z imprezy, kiedy słyszy w radiu, że naukowcy odkryli istnienie we wszechświecie drugiej ziemi, bliźniaczej do naszej, na której każdy z nas wiedzie takie samo życie. Chwila nieuwagi doprowadza do tragedii – pijana Rhoda powoduje wypadek, w którym ginie kobieta z dzieckiem, a jej mąż doznaje poważnych urazów. Dziewczyny trafia do więzienia. Po czterech latach wychodzi i pragnie odnaleźć mężczyznę z wypadku (William Mapother, znany z Lost), by w jakiś sposób zrekompensować mu to, co zrobiła. Przychodzi do niego jako pracownica firmy sprzątającej. Nie zdradza przy tym oczywiście, kim jest naprawdę. Między tą dwójką smutnych, poranionych ludzi rodzi się z czasem uczucie. Jednocześnie naukowcy nawiązują kontakt z drugą ziemią i organizują konkurs, w którym do wygrania jest udział w podróży na nią. Porusza ich historia Rhody i to właśnie ona wygrywa bilet. Choć dziewczyna o niczym innym nie marzy, wraz z wygraną pojawia się dylemat – uciec od wyrzutów sumienia czy odkupić swoją winę. Ponieważ w momencie odkrycia drugiej ziemi, życie na niej przestało być odbiciem naszego, decyzja wydaje się być prosta…

Another Earth to s-f bez s-f. Nie ma tu widowiskowych efektów specjalnych ani wartkiej akcji. Ale jest klimat, jak to się zwykło mówić. Ogląda się go w napięciu, bo fabuła jest trudna do przewidzenia, a sama idea, że istnieje planeta bliźniacza do naszej, intryguje i przyciąga. To film bardzo kameralny, który należy oglądać w skupieniu, wyciszeniu – wymagają tego emocje, których nośnikiem są główni bohaterowie. Smutek, strata, wyrzuty sumienia – z ekranu bije powaga, nie ogląda się tego filmu lekko, tylko przeżywa razem z bohaterami. W dodatku co i rusz zachwycając się zdjęciami, muzyką i grą aktorską, które współgrają ze sobą na zasadzie typowego filmu niezależnego – zbliżenia, oszczędna mimika aktorów, jak i dialogi, długie ujęcia, subtelne dźwięki. Estetycznie bardzo ładny film i bardzo dobrze zagrany, zwłaszcza Brit Marling należy pochwalić, bo uniosła ciężar dramatyczny swojej postaci (i jest ona też współautorką scenariusza). Do tego zakończenie, takie jak lubię najbardziej – zaskakujące, niespodziewane jak grom z jasnego nieba, dające do myślenia. O tym filmie pamięta się znacznie dłużej niż chwilę po obejrzeniu. Skłania do przemyśleń nie tylko na temat tego, jak potoczyło się życie bohaterów na obydwu planetach, ale też do przemyśleń nad życiem w ogóle. No i nie należy go odczytywać jedynie dosłownie, bo druga ziemia to także symbol. Czego – to już zostawiam Wam. Dla osób ceniących sobie kino niezależne – pozycja obowiązkowa.

Obydwa filmy oceniam na 8/10.