Kącik polskiego filmu: Hiszpanka (reż. Łukasz Barczyk, 2014)

10 refleksji po seansie Hiszpanki Łukasza Barczyka:

1. Magdalena Popławska potrafi wyglądać bardzo seksownie. Szkoda, że w całym filmie jest na ekranie łącznie jakieś 5 minut. Nie przeszkodziło to jednak umieścić jej twarzy i nazwiska na plakacie.
2. Odnośnie plakatu. Pewnie chcielibyście powiedzieć: grafik płakał, jak projektował. Otóż nie, on po prostu widział film i wiedział już, że na nic lepszego nie zasługuje. Jest więc nieudaną zżynką z Nędzników. 

   

   Magdalena Popławska

3. Kino Helios w moim mieście, w którym to miałam wątpliwą przyjemność oglądać Hiszpankę, czuło pismo nosem. Jak inaczej wytłumaczyć, że ów film można było obejrzeć tylko o godzinie 10 rano lub 19.30?
4. Nie warto wierzyć recenzjom profesjonalnych krytyków. Okazuje się, że czasem to użytkownicy filmwebu mają rację (ale w ok. 95 % przypadków nie mają – z mojego doświadczenia). Co tu dużo jednak kryć, taki np. Paweł T. Felis opiniował scenariusz do Hiszpanki i uznał film za godny otrzymania dotacji 4 mln zł PISF, więc siłą rzeczy napisał w Wyborczej przychylną recenzję…
5. Nie warto też wierzyć trailerom. Bo Hiszpanka to nie jest film o powstaniu wielkopolskim, a tak był reklamowany. Wielka to szkoda, bo to powstanie mało popularne, a przecież nasze jedyne wygrane. Nie jest to też film o hiszpańskiej grypie. O czym więc jest? Trudno rzec. To wie chyba tylko Łukasz Barczyk. W każdym razie chciał być taki cool i nakręcił ostatnią scenę, o jedną za dużo, która ma widzom „dawać do myślenia”. No to daje, naprawdę: czy można wymyślić głupsze zakończenie?
6. Pojawia się w mojej głowie pytanie: co zachwyciło aktorów, którzy zgodzili się zagrać w tym filmie? Przecież są tu nawet Peszek i Frycz (panowie dwaj, a nie ich córki, bynajmniej), ten drugi w roli, która w Hollywood śmiało mogłaby pretendować do Złotej Maliny. Czyżby skusił ich budżet i obiecanki, że to będzie film, jakiego jeszcze w Polsce nie było? No, udało się, to z pewnością jeden z najgorszych polskich filmów ever.
7. Ale, ale…Jeśli o aktorach mowa, to stwierdzam, że Sonia Bohosiewicz jest świetna nawet w rolach epizodycznych. Swoją obecnością w Hiszpance na chwilę wyrwała mnie z marazmu, w jaki wpędził mnie ten film. 

   

   Dwie najbardziej irytujące postaci Hiszpanki

8. Nie rozumiem idei powolnego mówienia przez obsadę Hiszpanki. W wypadku niektórych postaci w tym filmie jest ono uzasadnione. Jednak tutaj wszyscy mówią wolno, jakby deklamowali wiersz – robią przerwy kilkusekundowe między wyrazami, co jest nie do zniesienia. Całość wypada przez to jeszcze bardziej nienaturalnie, sztucznie i teatralnie. O, właśnie – przedstawienie teatralne, jakie pojawia się w Hiszpance to w ogóle osobna historia do skrytykowania.
9. Zbliżając się do konkluzji, musicie wiedzieć, że 16 zł (tyle wydałam na bilet, na szczęście poszłam w Tani Wtorek) to całkiem spora kwota, za którą wypijecie dobrą kawę/czekoladę, kupicie coś do czytania, pojeździcie na łyżwach, albo po prostu pójdziecie na inny film. Wszystko, bylibyście tych 16 zł nie przeznaczali na Hiszpankę.
10. Ostateczna refleksja jest więc taka: Hiszpanka to bardzo, bardzo zły, nieudany film. Jeśli sądziliście do tej pory, że widzieliście zły film, po jej seansie zmienicie zdanie. Niestety. Co nie zmienia faktu, że ja wciąż będę dawać szanse polskiemu kinu, jednak wiem, że spora ilość ludzi przez taką Hiszpankę zniechęci się do rodzimych produkcji jeszcze bardziej.

Na koniec trochę liczb: budżet Hiszpanki to 24 mln złotych. Z tego 4 mln zł z PISF. W pierwszy weekend wyświetlania film obejrzało zaledwie 16 tys. widzów, co jest po prostu klapą, jedną z największych porażek kasowych polskiego kina. 

A moja ocena? Cóż, rzadko się zdarza, ale musi być 1/10. W moich oczach nic - udane kostiumy czy scenografia - nie ratuje tego filmu.