Muzyczne odkrycia jesieni: Mela Koteluk i Jessie Ware

Nie często piszę o muzyce, bo po prostu tego nie umiem, ale czasami zdarzają się takie płyty i takie odkrycia, dla których warto zrobić wyjątek i ubrać swoje wrażenia w niedoskonałą formę słów. A bardzo chcę się z wami podzielić dwoma takimi odkryciami ostatnich tygodni. To wokalistki, jedna polska, jedna brytyjska, które całkiem niedawno wydały debiutanckie płyty. Ich piosenki chodzą za mną, nie dają zasnąć, budzą o poranku…

P.S. Kliknięcie w link przeniesie Was do filmiku na You Tube.

Pierwsza pani nazywa się Mela Koteluk (a właściwie Malwina – moja imienniczka!) i debiutancki Spadochron wydała wiosną. A ja oczywiście, istota nie słuchająca radia, odkryłam ją dopiero jesienią. Ale lepiej późno niż wcale. Zresztą ostatnio naprawdę nie sposób nie trafić w telewizji, przy zwykłym przerzucaniu kanałów, na teledysk Melodii ulotnej. No właśnie – dla mnie zaczęło się od singlowej piosenki. Gdyby nie teledysk pomyślałabym, że śpiewa ja Kasia Nosowska. Mela ma bowiem ogromnie podobny do niej głos. A kim jest w ogóle Mela? Dziewczyna nie wzięła się znikąd – śpiewała w chórkach u Scorpions i Gaby Kulki. Mela Koteluk, co ważne, to nie tylko wokalistka. Kryje się za tym nazwiskiem zespół, co wokalistka podkreśla przy każdej okazji, a więc podkreślę i ja.

Co znajdziemy na płycie?

Jak mówi sama Mela, jest to płyta dreampopowa. Dream pop kojarzy się nam z pewną sennością, zmysłowością, słodko – gorzkimi popowymi melodiami…Może nie zgodzę się, że jest tak do końca na tej płycie, ale klasyczny pop rzeczywiście to nie jest. Płytę na pewno cechuje wciągający klimat. Czysta magia. Mela otula swoim ciepłym głosem, a przestrzenne dźwięki budują atmosferę poetyckości i melancholii. Jednak nie jest to płyta smutna. Nostalgiczne ballady (jak Dlaczego drzewa nic nie mówią) sąsiadują tu z kawałkami porywającymi do tańca (jak utwór tytułowy). Muzycznie znajdziemy tu mieszankę elektroniki i rockowych gitar, ale pojawia się też fortepian i gitara akustyczna. Jest to czarujący miks, którego nie da się ująć w jakieś ramy, przyrównać do czegoś…Spadochron jest dla mnie olśnieniem, z którym rzadko mam do czynienia w przypadku polskiej muzyki. Tymczasem Mela Koteluk jest dla mnie takim odkryciem, jak kiedyś Florence + The Machine chociażby. Niektóre utwory jak wspomniany Spadochron, może i trącą popem, ale są i tak o niebo lepsze od tego, co na ogół słyszymy w rozgłośniach, bo wyróżniają je mądre słowa. Oprócz wyjątkowego głosu Meli, największym atutem płyty są właśnie jej teksty. Nie są łatwe, nie są jasne i oczywiste, lecz poetyckie, nieco może nawet filozoficzne, bogate w metafory, dające do myślenia, skłaniające do interpretacji. A niektóre frazy potrafią wryć się w pamięć na długo.

Na Spadochronie trudno znaleźć słabszy utwór. Z każdym kolejnym słuchaniem piosenki jedynie zyskują. Album nastraja optymistycznie, więc polecam go właśnie na teraz – na jesienną kapryśną pogodę, która często idzie w parze z kapryśnym nastrojem. Spadochron poprawi Wam humor.

Moi faworyci na płycie: Melodia ulotna, Spadochron, Niewidzialna, Stale Płynne, Wolna

Drugie moje odkrycie to Jessie Ware. Brytyjska wokalistka obdarzona ciepłym głosem o głębokiej, aksamitnej barwie. Porównywana do Sade, mnie kojarzy się trochę z Alicią Keys z Element Of Freedom.  Muzyka, którą tworzy, to mieszanka soulu, r&b i trip-hopu. Ponownie – usłyszenie jej pierwszej piosenki było dla mnie olśnieniem. Pomyślałam: „Boże, to jest to czego szukam!”. Ogromnie mnie zafascynowała (było to singlowe Wildest Moments, swoją drogą trochę niereprezentatywne dla całej płyty, która jest znacznie mniej balladowa) i pozostawiła poczucie wielkiego niedosytu: kim jest ta dziewczyna? czemu ja jej jeszcze nie znam? Czy pozostałe piosenki też ma tak rewelacyjne? Dziś po wielokrotnym przesłuchaniu debiutanckiej płyty Jessie – Devotion - mogę powiedzieć, że tak – wszystkie piosenki na niej zawarte są REWELACYJNE. Jeśli ktoś lubi soul i r&b, ale oczekuje w tym gatunku jakiejś świeżości, to Devotion jest dla niego. To r&b w takiej bardzo współczesnej otoczce, albo pop w otoczce r&b, można tę muzykę definiować chyba na wiele sposobów. Mnie ta płyta przenosi w rejony, których nie potrafię opisać. Odlatuję, odrywam się od ziemi i znikam. Daję się uwieść, porwać zmysłowemu głosowi Jessie i melodyjnym, rytmicznym dźwiękom. Czuję się jak w dusznym, przesiąkniętym dymem klubie, gdzie jest gorąco, gwarnie, po kątach obściskują się zakochane pary o nie do końca trzeźwych umysłach, a ja poruszam się na parkiecie jak w jakimś transie…Żeby nie było – to nie jest płyta klubowa, z muzyką stricte do tańczenia, ale są tu prawie same bujające piosenki jak Running czy Still Love, przy których trudno usiedzieć w miejscu. Są też przepiękne, poruszające ballady jak Wildest Moments czy Taking In Water.

Debiut Jessie Ware jest nadzwyczaj dojrzały i „pełny”. Nie ma tu niczego, co wymagałoby poprawki, niczego, co by odstawało, a teksty nie są infantylne. Co najważniejsze, Jessie nie stara się być niczyją kopią. Ponownie zastosowanie ma to, co pisałam o Meli – nie da się Devotion porównać do czegoś konkretnego, powiedzieć, że Jessie jest drugą X czy Y (tak jak np. co jakiś czas mówi się o drugiej Amy Winehouse). Myślę, że Brytyjka sama rozpoczyna pewien trend (nu-soul?), który może doczekać się wkrótce grona naśladowczyń.

Warto jeszcze napisać, że piosenki na Devotion są bardzo przebojowe. Jessie ma prawdziwy talent do pisania chwytliwych melodii, które wpadają w ucho. I jest to taka przebojowość, która może trafić i do słuchaczy o mniej wybrednym guście, czyli do mainstreamu, bo nie jest to muzyka aż tak nowatorska, by była niezrozumiała i nieprzystępna, ale też podbije serca tych, którzy muzyką żyją i nie jedno już słyszeli. Mam nadzieję, że podbije też i Wasze J

Moi faworyci: Devotion, Wildest Moments, Running, Still Love, Swan Song