Skins, sezon 7 (e4, 2013)

źródło: tumblr

Nadszedł czas ostatecznego pożegnania ze Skins czy jak mówią fani (bo pewnie nie tylko ja) ze „skinsami”. Trzeba przyznać, że siódma seria to wielki ukłon producentów w stronę fanów, którzy w szczególności polubili dwie pierwsze generacje bohaterów (dla przypomnienia: koncepcja serialu jest taka, że obsada wymieniana jest co dwa lata i co dwa lata oglądać mogliśmy historie zupełnie innych bohaterów). Wszyscy pewnie zgodnie przyznamy, że piąta i szósta seria Skins to już nie to, co było na początku. Być może te sezony uważane są za słabsze, dlatego że są wtórne. Bo ciąże, problemy miłosne, narkotyki, imprezy, seks, problemy z rodzicami – to motywy przewodnie Skins. Ale jak wszystko – po jakimś czasie i te tematy trudno podjąć w jakiś nowatorski sposób. Ale, ale…Ja nie o poprzednich sezonach, tylko o sezonie siódmym chciałam kilka słów napisać. Dziwny to sezon, bo tylko 6-odcinkowy i od początku określony jako finalny. Sezon został podzielony na trzy części, w każdej po dwa odcinki poświęcone jednemu bohaterowi. Oczekiwania były zatem duże. Effy, Cassie, Cook – to ci, chyba najbardziej ulubieni przez widzów, bohaterowie zostali wybrani jako ci, których dalsze losy poznamy. Pewnie każdy z widzów miał w głowie jakieś zakończenie dla nich. Scenarzyści wcześniej rozstali się z nimi w dość zagadkowy sposób, więc nie mieliśmy pewności co też z nimi się stało. I co się okazuje? Że trójka rozwydrzonych nastolatków bardzo dorosła.

Effy, Cassie i Cook nie byli aniołkami. Narkotyki, alkohol, imprezy do rana, dużo seksu – tak wyglądało ich życie w wieku 17 lat. Do tego anoreksja, próba samobójcza, morderstwo – los ich nie oszczędzał, ale przyznać trzeba, że to oni go prowokowali. Producenci serialu do ich historii wrócili po kilku latach i najwyraźniej wzięli pod uwagę, że człowiek w ciągu kilku lat może się bardzo zmienić. Tak jak dojrzeli widzowie Skins, tak i sami bohaterowie stali się poważniejsi. Co znamienne, dorosłość smakuje inaczej niż beztroskie (ale tylko pozornie) lata nastoletnie. Cała trójka zdaje sobie sprawę, że teraz już na imprezowaniu poprzestać nie może. Effy robi karierę w dużej firmie w branży ekonomicznej, a wieczorami zamyka się w pokoju i studiuje tabele i diagramy. Cassie pracuje w Londynie jako kelnerka, stroni od używek i złego towarzystwa. Cook, pozornie dojrzał najmniej, ale choć jest dealerem narkotyków, sam raczej nie szaleje i prowadzi spokojne życie. Oczywiście wszystko do czasu.

Czy w siódmym sezonie czuć jest „skinsowy” klimat? To zależy w którym odcinku. Seria jest niestety bardzo nierówna. Najlepsze są zdecydowanie odcinki z Cassie. Cassie to neurotyczna, otoczona jakąś oniryczną aurą, marzycielka – odcinki Pure doskonale to uchwyciły i oddały. Świetnie się je ogląda ze względu na doskonałą, pełną artyzmu realizację. Ale nie tylko ładne zdjęcia i plenery zasługują na docenienie. Mamy tu przede wszystkim rozsądnie wyważone połączenie normalności z…hmm…sytuacjami, które, powiedzmy sobie szczerze, nie zdarzają się na co dzień większości z nas (a w takie bohaterowie Skins pakowali się często). Czego już nie można powiedzieć o odcinkach Rise poświęconych Cookowi. Tu fantazja poniosła scenarzystów trochę za bardzo, bo wplątali Cooka w sytuację, która atmosferą przypomina bardziej skandynawski kryminał niż to, co znaliśmy pod nazwą Skins. Rise to odcinki najnudniejsze, najbardziej poważne i najbardziej niewiarygodne. A Skins oglądało się raczej dlatego, że był to serial doskonale ilustrujący świat młodych ludzi i jego degenerację, ale i ich psychikę. Najbardziej „skinsowym” jest pod tym względem chyba część pierwsza czyli Fire skupiona na Effy. Effy, choć bardzo chciałaby się zmienić, co widać po zmianie priorytetów – kariera zamiast rozrywki – nie jest jednak w stanie uchronić się przed autodestrukcyjną stroną swojej natury, którą dobrze poznaliśmy już wcześniej. I z tego względu jest to chyba odcinek najbardziej wierny temu, co oglądaliśmy w drugiej generacji. Effy nadal dokonuje złych wyborów i nadal krzywdzi innych, choć nieumyślnie i w imię trochę lepszej motywacji niż zdarzało się to kiedyś. Fire ma jeszcze jeden plus – opowiada też dalsze losy Naomi i Emily, również bohaterek drugiej generacji. Niestety, i ta historia nie ma happy endu.

Czy takie pożegnanie z ekipą z Bristolu, jakie zafundowali nam twórcy Skins jest satysfakcjonujące? Z pewnością pozostawia niedosyt. Sezon który miał wiele wyjaśnić i wiele wątków zamknąć, pozostawił po sobie kolejne pytania. Choć można mieć zastrzeżenia, w gruncie rzeczy jednak cieszę się, że ten sezon powstał. Mimo wszystko to nadal rozrywka na wysokim poziomie przewyższającym szereg amerykańskich produkcji. Świadczy o tym unikalny klimat, którego na szczęście nie zatracono, budowany oryginalną muzyką, dynamicznym montażem, świetnymi zdjęciami. Warto przeżyć to jeszcze raz, po raz ostatni.

Na zachętę mam dla Was kilka kadrów z ostatnich odcinków.

źródło: facebook

źródło: tumblr

źródło: tumblr

źródło: tumblr

źródło: tumblr

źródło: weheartit.com