Ania Dąbrowska, Bawię się świetnie (Jazzboy Records, 2012)

I znowu recenzja muzyczna. A to jeszcze nie koniec, mam w zanadrzu co najmniej jedną.

Uwaga: linki w tytułach utworów przenoszą Was do piosenki na youtube :)

Ania Dąbrowska wróciła z nową płytą. Właściwie nigdy nie zniknęła, bo była obecna i w TV za sprawą udziału w jednym z talent – show, i w prasie za sprawą urodzenia dziecka. Dla mnie Ania to prawdziwy talent. Jej historia w Idolu pokazuje że ostatni będą pierwszymi. Razem z Brodką (która akurat Idola wygrała) są dla mnie najlepszym, co talent show nam kiedykolwiek dały. To są wokalistki, z których naprawdę możemy być dumni. Podobnie jak Brodka na Grandzie, tak Ania na Bawię się świetnie przechodzi pewną muzyczną i wizerunkową metamorfozę. Zrywa ze stylistyką retro, sięga po nowocześniejsze brzmienia i żegna się z melodyjnym popem. Ta płyta Ani jest w gruncie rzeczy najmniej popowa z jej dotychczasowego dorobku, najmniej przebojowa, ale paradoksalnie ma największe szanse, by się spodobać. Ania nigdy nie była jedną z wielu popowych piosenkarek, była kimś więcej – artystką, ale jednak traktowano ją jako trochę za bardzo smutną dziewczynę, która śpiewa ładne piosenki. Dziś Ania pozostała zagubiona i wrażliwa, ale z dziewczyny stała się kobietą – dojrzałą (w końcu przekroczyła magiczną trzydziestkę), odpowiedzialną już nie tylko za siebie i świadomą, że życie jest usiane różnymi pułapkami.

Siłą najnowszej płyty jest delikatny, nieśmiały wręcz flirt z elektroniką i melancholia. Otwierający krążek utwór, Nadziejka, z fantastycznym wersem „wszystko to, co mam to moje nic”, wręcz ocieka melancholią. Odpowiedzią na niego jest numer czwarty na płycie, zaledwie dwuminutowe Bez cienia nadziei, z prośbą „obiecaj mi ostatni raz, że za moje nic wszystko mi dasz”. Ogromnie podoba mi się ten zabieg. Po raz pierwszy widzę na płycie Ani pewien koncept, utwory bardzo dobrze razem współgrają, uzupełniają się. Ania do tej pory mówiła że nie śpiewa o sobie, ale o zasłyszanych historiach, tu jest w dużej mierze inaczej. To płyta bardzo osobista, pełna wyznań. Ania śpiewa w pierwszej osobie i po raz pierwszy ma się wrażenie, że naprawdę śpiewa o sobie. Tym, co od zawsze porywa w tekstach Ani i ich wykonaniu jest pewna rytmiczność - wokale się dobrze wkomponowują w melodię, nie ma się wrażenia, że jakoś nie pasują, są gdzieś obok. Jeśli chodzi zaś o teksty, Ania nie jest może drugą Nosowską, ale pisze o rzeczach ważnych w sposób bardzo obrazowy, trochę metaforyczny, a jednocześnie na tyle prosty, żeby nie było problemu ze zrozumieniem, co autorka miała na myśli. Niektóre wersy na długo zapadają w pamięć i aż proszą się o zanotowanie w jakimś notesie z cytatami. Teksty na Bawię się świetnie z pewnością są najsmutniejszymi w karierze wokalistki. Kiedy Ania śpiewa, że bawi się świetnie, wiemy, że wcale tak nie jest. Ten najbardziej żywy utwór na płycie, w gruncie rzeczy ma bardzo smutną wymowę. Z tego i z pozostałych tekstów bije tęsknota za utraconą młodością (Jeszcze ten jeden raz), gorycz niespełnienia, rozczarowanie światem i wiara, że tylko miłość jest w stanie to wszystko zrekompensować. Jest mocno, szczerze i smutno.

Bawię się świetnie to bardzo kobieca płyta. Słuchając Na oślep pewnie nie jedna z nas pomyśli sobie, że to o niej. W tej kompozycji, która zaczyna się rewelacyjnie, bo lekko elektronicznie (tak Brodkowo), a potem zostaje wzbogacona o gitary i staje się dość hipnotyzująca, Ania wyznaje: „choć niewiele wiem, najlepsza jestem w tym”, „rozsądek uczę spać”, „z nudów samą siebie próbuję grać”. W Sublokatorce natomiast, która jest bardzo przestrzenną kompozycją ze słyszalnym ciekawym, bogatym instrumentarium i znakomitym refrenem, Ania mierzy się ze swoim drugim ja, które tkwi w każdym z nas, choć nie do końca jest przez nas pożądane. W słuchaczu budzi się jakiś niekontrolowany smutek, gdy słyszy, że zostały „tylko cienie po mnie samej”. Albo czuje solidarność z Anią śpiewającą w Dorosłość oddać musisz albo niepewność, że jej „naiwny uśmiech znikł, już go młodszym oddałam”. Tak. Ja, mimo tego, że jestem od Ani kilka lat młodsza, nie mam dziecka, ani bagażu doświadczeń, odbieram tę płytę bardzo emocjonalnie i osobiście. Zawsze tak było w przypadku Ani, bo w końcu jestem „smutną dziewczyną z poczuciem humoru”, a ona rzadko pisała o radości, ale tym razem od początku do końca to jest „moja” płyta. No może, nie tak całkiem do końca, bo ostatni utwór, Kiedyś mi powiesz, kim chcesz być dedykowany jest Stasiowi, synkowi Ani. Jest to chyba jedno z najpiękniejszych wyznań matki do dziecka i jednocześnie utwór, w którym Ania najbardziej się odsłania.

Pięknie śpiewa, do tego taka ładna 

Za bardziej współczesne dźwięki, które można usłyszeć na płycie, odpowiedzialni są producenci Kuba Galiński (wyprodukował hitowy Mój Big Bit Ani Rusowicz) i Olek Świerkot z mysłowickiej grupy Miss Polski. Dzięki nim jak sądzę, w utworach widać większe stopniowanie emocji i pojawiły się nowe instrumenty, porzucona została sekcja dęta, a jednymi z ważniejszych instrumentów stały się klawisze. Muzyka Ani stała się bardziej monumentalna, złożona, bogata. Przy pomocy nowych producentów i za sprawą swoich dobrych jak nigdy tekstów, Ania zostawia więc za sobą pewien etap swojej kariery. Teraz jej twórczość nie jest już tak jednoznacznie popowa, stała się bardziej oryginalna i umyka klasyfikacjom. Ania robi krok naprzód, a jednocześnie pozostaje niezmiennie wrażliwa i elegancka. Nie zmienia się też jej ciepły, aksamitny głos, którego z równą przyjemnością można by słuchać nawet a capella.

Ja po pierwszym przesłuchaniu Bawię się świetnie (podczas jazdy pociągiem – a jest coś mistycznego w słuchaniu muzyki podczas jazdy pociągiem) wiedziałam, że będę chciała do tej płyty wrócić jak najszybciej i rozłożyć ją na czynniki pierwsze, bo jest czymś niezwykle rzadkim na polskim rynku muzycznym. Nie sztuką byłoby przybliżyć Wam dziesięć młodych rewelacyjnych wokalistek brytyjskich. Ale znaleźć jedną taką na własnym podwórku nie zdarza się często. A jestem pewna, że gdyby Ania urodziła się na Wyspach, to ze swoim talentem zaszłaby naprawdę daleko. 

Moi faworyci na płycie: Nadziejka, Sublokatorka, Bez nadziei, Na oślep, Jeszcze ten jeden raz, Kiedyś mi powiesz, kim chcesz być