Zakochani w Rzymie (reż. W. Allen, 2012)

źródło: ritasalesluis.blogspot.com

Trudno wystawić Allenowi ocenę, kiedy ma się do niego po prostu słabość. Lubię co prawda zróżnicowane kino, ale filmy, w których, mówiąc wprost, po prostu dużo się gada podobają mi się chyba najbardziej. A jak wie nawet dziecko, takie właśnie są filmy Allena. O Zakochanych w Rzymie powiedziano już pewnie prawie wszystko, dlatego ja tylko wypunktuję kilka moich uwag, z których mam nadzieję, wyłoni się jakaś ocena filmu:

• Przewodnia myśl filmu, główna jego tematyka, są mi dość bliskie, ze względu na studia jakie ukończyłam. Krytycznym okiem patrzę na medialne zjawisko „5 minut sławy”, jakie opanowało także nasz kraj i swoim spojrzeniem na tę sprawę, Allen ma u mnie plusa na wstępie. Dlatego też będę go bronić przed atakami tych, którzy mówią że reżyser nie ma już nic nowego do powiedzenia, a ten film jest o niczym. Moim zdaniem w zabawny i lekki sposób Allen pokazał jak wygląda robienie kariery w show-biznesie, pokazał też różne aspekty sławy i różne do niej podejście. Na tej płaszczyźnie film zdaje się być nie tylko krytyką, ale i przestrogą.

• Film reklamowano jako komedię, ale wiele osób w nim komedii nie dostrzega. Cóż, wszystko zależy chyba od poczucia humoru. Allen nie kręci komedii, podczas oglądania których wybucha się śmiechem. Jest raczej cynikiem. Jego dowcip jest subtelny, ze swoją ironią zawsze trafia w punkt. Kto zna jego filmy, ten nie wyjdzie z kina z niedosytem śmiechu, bo wie, że tak miało być. A momentami jest przecież bardzo śmiesznie – śmieszy cały wątek ze śpiewaniem pod prysznicem, śmieszy wątek z Penelope Cruz – prostytutką, która w wyniku splotu różnych okoliczności musi udawać żonę cnotliwego, prostego chłopaka, śmieszy też sama postać typowo allenowskiej neurotyczki Monici…

• „Zakochani w Rzymie| to cztery historie, które łączą dwa tematy: miłość i wspomniana już sława, której jedni pragną, inni wręcz przeciwnie. Każda z tych historii jest interesująca, żadna nie odbiega poziomem w żadną ze stron. Trzeba przyznać, że film jest równy, a w przypadku tak skonstruowanej fabuły, jest to niewątpliwie sukces. Każdy oczywiście będzie mieć swój ulubiony segment – dla mnie jest nim historia Jacka, studenta architektury, który zakochuje się w fascynującej koleżance swojej dziewczyny, Monice. Ta początkująca aktorka swoim nonszalanckim zachowaniem niby od niechcenia i nieświadomie, uwodzi go. Jej wyrachowanie obnaża Allen wprowadzając swego rodzaju alter ego Jacka, doświadczonego (także uczuciowo) architekta Johna, którego głos tkwi w głowie Jacka i mąci w niej, ostrzegając przed Monicą. Te sceny ogląda się dobrze, bo po pierwsze jest w nich naprawdę wiele, wiele prawdy, a po drugie są po prostu dobrze zagrane, gdyż ten segment filmu został świetnie obsadzony. Choć początkowo można mieć wątpliwości co do seksapilu Ellen Page, w trakcie oglądania przekonamy się, że seksowny trzeba mieć przede wszystkim umysł.

• Czy można zakochać się w Rzymie Allena? Cóż, tak naprawdę tego Rzymu jest tu niewiele, nie czuć go jakoś szczególnie mocno i nie jest on pokazany w żaden inny sposób niż jesteśmy przyzwyczajeni. Ot, pocztówka z widokiem na najciekawsze miejsca. Na miejscu rzymian (zwłaszcza tych, którzy dali na film pieniądze) byłabym nieco rozczarowana.

• Podsumowując, Zakochani w Rzymie to przyjemny film, miły dla oka, płynący sobie nieśpiesznie i oferujący ironiczne spojrzenie na świat, przy jednoczesnym wrażeniu pewnej naszej wyższości nad bohaterami. Spodoba się tym, którzy lubią słuchać, którzy lubią zagłębiać się w prozie życia innych ludzi, obserwować i uczyć się od nich lub na ich błędach. Nie skłoni może do jakichś mega głębokich refleksji, ale spełnia swoją rolę, czyli jest dobrą rozrywką. Trzeba jednak powiedzieć, że jest to film raczej przeciętny i być może, gdyby jego reżyserem nie był tak uznany artysta, krytyka w jego kierunku byłaby bardziej miażdżąca. Ale nie jest, bo znajdziemy tu dobrze znane cechy stylu Allena, wypracowanego przez lata, chwyty i motywy, którymi od zawsze zachwyca i one będą niezmiennie się podobać, choćby całość wypadała nieszczególnie oryginalnie.

Nie jest to może film wart wydawania pieniędzy na obejrzenie go w kinie (przykro mi, czuję się w obowiązku tak kalkulować, zresztą myślę, że szczęśliwców mogących pozwolić sobie na nieograniczoną liczbę kinowych seansów w miesiącu, jest wśród nas niewielu), ale kiedy wyjdzie na DVD pamiętajcie o nim. Na pewno nie będzie to czas stracony ;)

Moja ocena to 7/10.