Z notatnika kinomanki, cz. IX

Tym razem w notatniku jeszcze refleksje pooscarowe, trochę spóźnione. Nie ma więc sensu szerzej się rozpisywać o tych filmach, bo czytaliście o nich już z pewnością na niejednym blogu. Będzie więc stosunkowo krótko:

Moneyball – 5/10

Nudny film ze świetną rolą Brada Pitta. Dużo gadania, za którym nic nie idzie, brak jakiegokolwiek napięcia, sport, który nam, Europejczykom jest kompletnie obcy. Może jest w tym filmie jakiś kunszt, którego nie potrafię docenić, ale po prostu wynudziłam się.

Spadkobiercy – 7/10

Przyjemna obyczajówka z Georgem Clooneyem dalekim od swojego standardowego emploi. George jest w tym filmie poważny, przytłoczony życiem (czy raczej nieuchronną i bliską śmiercią żony) i prawie wcale się nie uśmiecha. Dobrze w rolę jego zbuntowanej córki wcieliła się Shailene Woodley, fajny jest też motyw z jej chłopakiem. Film sam w sobie jest przewidywalny i nie wieje raczej od niego świeżością, ale ogląda się go całkiem ok. Brakuje jakiegoś punktu kulminacyjnego, czegoś co by jakoś mocniej potrząsnęło widzem. Niemniej Oscar za najlepszy scenariusz adaptowany jest. Czyli może warto by przeczytać książkę, choć jakoś po filmie nie mam na to szczególnej ochoty.

Artysta – 7/10

Film jest dobry, nie ulega to wątpliwości. Ale żeby od razu tyle Oscarów? Moim zdaniem wystarczyło tylko to, że jest niemy i oddaje hołd kinematografii (Akademia w tym roku wykazała się skłonnością do sentymentu – w podobnym tonie tęsknoty za światem minionym utrzymane są przecież Hugo i O północy w Paryżu). To bardzo fajnie, że powstał taki film, przypominający nam o początkach kina. Dla wielu widzów pewnie Artysta jest pierwszym widzianym filmem niemym. W niczym nie ustępuje filmom z czasów kina niemego – gdybyśmy nie wiedzieli, że powstał współcześnie pewnie dalibyśmy się nabrać. Aktorzy grają jak grać powinni, trochę przerysowują swoje postaci, ale tak chyba być powinno w tym wypadku (choć zachwytów nad tym całym Dujardenem nie ogarniam); kostiumy i scenografia jak za dawnych lat, klimat jest, ale cień na wszystkie zalety filmu rzuca kiepska fabuła. To trochę film o niczym. Nie poruszył mnie, nie rozbawił, zostawił zupełnie obojętną. I jeszcze ta irytująca muzyka, za którą jej twórca zgarnął jednakże Oscara. Przez pierwsze minuty nawet mi się podobała, bo pasowała świetnie do obrazu, ale kiedy przez kolejne kilkadziesiąt minut – nieważne czy sceny są wesołe czy smutne – ta muzyka właściwie zupełnie się nie zmienia – robi się to męczące. Moim zdaniem o wiele lepiej byłoby serwować widzowi muzykę bardziej oszczędnie, w momentach które naprawdę na to zasługują. Mi ta nachalna, w kółko powtarzająca się, melodia przeszkadzała w odbiorze. Żeby nie było, że tylko się czepiam – podobało mi się zakończenie. Artystę warto na pewno obejrzeć, bo jest to ciekawy eksperyment. I ja raczej odbieram go jako eksperyment niż jako film.

  

Mój tydzień z Marilyn - 8/10

Bałam się, że ten film „skrzywdzi” Marilyn, jej legendę, wypaczy jej obraz zapisany w naszej pamięci. Nic bardziej mylnego. Przeczytałam kilka książek poświęconych MM (niestety, nie wpadła w moje ręce jeszcze osławiona „Blondynka”) i obraz jaki się z nich wyłania odpowiada temu, co widzimy w filmie Simona Curtisa. Nominacja do Oscara dla Michelle Williams za rolę Marilyn zasłużona. Wcielić się w legendę nie było na pewno łatwo, Michelle sprostała jednak temu zadaniu. Choć co do jej fizycznego podobieństwa mam pewne zastrzeżenia, to już ruchy, gesty i mimikę swojej bohaterki oddała bardzo wiernie. W ogóle aktorsko ten film stoi na bardzo wysokim poziomie i to na pewno robi swoje dla ogólnej jego oceny. Gdyby nie wybitna wręcz rola Kennetha Branagha (nominacja do Oscara powinna była zamienić się w statuetkę), doskonała jak zawsze Judi Dench i poprawnie spisujący się młodzi aktorzy, Eddie Redmayne i Emma Watson, film wiele by stracił. Mój tydzień z Marilyn pokazuje tylko wycinek z życia Marilyn, tydzień jaki spędziła na planie filmu Książe i aktoreczka. Wszystko co powinniśmy wiedzieć o Marilyn udało się przez ten tydzień pokazać, począwszy od uwielbienia jakim obdarzali ją mężczyźni, przez niezadowolenie, które wywoływała częstokroć u reżyserów, po jej własne lęki, niską samoocenę i brak pewności siebie. Jako jej fanka jestem zadowolona z tego, co zobaczyłam w filmie Curtisa.

Szpieg - oceny póki co brak

Do ponownego obejrzenia. Oglądałam nieco śpiąca i nieuważna, nie byłam więc w stanie docenić misternego scenariusza, skupić się na wszystkich wątkach i połączyć je w klarowną całość, ale wrażenie ogólne jakie wywarł na mnie Szpieg jest ogromnie pozytywne. Żeby jednak zrozumieć o co w tym filmie chodzi muszę obejrzeć ponownie, ale będzie to czysta przyjemność. Już teraz jednak mogę napisać, że jestem pod wrażeniem obsady: Oldman, Firth (za mało Firtha!), Hardy, Hurt, Strong i na deser sam Sherlock – Benedict Cumberbatch (jakaż była moja radość, gdy niespodziewanie zobaczyłam go na ekranie!). 

I tyle. Pomysłów na następne wpisy kompletnie brak. Mam jednak nadzieję, że nie będzie zbyt długiego zastoju blogowego. Trzeba mi skończyć czytać Jane Eyre (a czyta się wyśmienicie), potem obejrzeć zeszłoroczną ekranizację i  jeden wpis prawie gotowy :) Zresztą filmów na swoją kolej kilka czeka, tylko chęci brak. Skupiam się na krótszych formach, zaczynam 4 sezon Tudorów^^