Drive (reż. N. Winding Refn, 2011)

Ponad rok temu pisałam o Drive m.in. że jest to „historia, którą ogląda się w napięciu, boi jest nieprzewidywalna”. Żeby dostrzec więcej smaczków, którymi zachwycają się ci, którzy uznali już Drive za dzieło kultowe, od dawna zabierałam się za ponowny seans. W końcu nadarzyła się okazja. I cóż, moja opinia jest jeszcze bardziej pozytywna. To film, do którego z przyjemnością wrócę jeszcze nie raz.

Drive opowiada o bezimiennym kierowcy (Ryan Gosling) z Los Angeles. Za dnia zarabia jako kaskader w Hollywood, a nocą pracuje jako kierowca gangsterów. Pewnego dnia poznaje sąsiadkę, Irene (Carrey Mulligan) i jej syna, Benicio. Zaczyna spędzać z nimi coraz więcej czasu. Wkrótce jednak mąż Irene wychodzi z więzienia. Za kratkami mocno się zadłużył. Jeśli nie spłaci długów, wierzyciele skrzywdzą jego rodzinę. W tym momencie, nasz bezimienny bohater postanawia im pomóc, wykorzystując swoje kontakty i umiejętności…

Drive uwodzi onirycznym klimatem. Klimatem, który rodzi się z połączenia kilku rzeczy: hipnotyzującej muzyki, zwolnionych, wysmakowanych ujęć i postaci głównego bohatera, brawurowo odegranej przez Ryana Goslinga. Po tym seansie dotarło do mnie, że faktycznie jest to rola, w której aktor wiele pokazał, bo grać musiał głównie twarzą i gestami. Nimi wyrażał emocje swojego skrytego, małomównego bohatera. W ogóle w filmie pada raczej mało słów i ta oszczędność również gra na jego korzyść.  Ale klimat ta historia zyskuje też przez pewne oderwanie od rzeczywistości. „Film jest trochę jakby nie z naszych czasów”, tak pisałam rok temu. To fakt, tło filmu jest słabo zarysowane, krąg postaci i miejsc, w których się poruszamy jest dość hermetyczny. Do tego, choć Drive określane jest mianem kina akcji, raczej słabo wpisuje się w ten gatunek. To kino, które plasuje się gdzieś pomiędzy. Trudno je zaszufladkować. Akcja nie jest tu celem samym w sobie, a raczej przerywnikiem miedzy tymi naprawdę kluczowymi scenami, które są wyciszone i spokojne. Fascynująca jest na tym tle scena w windzie, gdzie romantyczna chwila czułości między bohaterem granym przez Goslinga a postacią odtwarzaną przez Carrey Mulligan (bardzo dobry występ), kończy się brutalnym pobiciem obecnego w windzie mężczyzny.

Co takiego ma w sobie Drive, że tak się podoba? Scenariusz nie jest skomplikowany, ale postaci są niejednoznaczne. To przede wszystkim film o samotniku, indywidualiście, który czyni dobro, choć ma na pieńku z prawem. Bezimienny kierowca to współczesny superbohater. Z pewnością pozytywny wpływ na odbiór filmu na zakończenie, które intryguje i pozostawia widza w niepewności.

Mówią, że Drive nie ma w sobie nic nowego – jest zlepkiem tego, co już w kinie było, głównie w filmach akcji lat 80. Ale nie mniej, jest to film, do którego chce się wracać – i być może właśnie dlatego już nazwano go kultowym. Chce się do niego wracać, by kontemplować obraz, muzykę, celebrować sceny i doszukiwać się głębi, której być może Drive wcale nie ma – ale szukać nie zaszkodzi. Obejrzeć też nie. Polecam.

Moja ocena: 8,5/10