Z notatnika kinomanki, cz. XVIII

Charlie 8/10

Kino młodzieżowe ma się źle. Wręcz powiedziałabym, że jest na wymarciu. Bo dziś kino młodzieżowe to właściwie historie spod znaku komedii romantycznych z akcją w szkole. Czyli tak naprawdę bardziej chodzi o wątek miłosny (nieskomplikowany na ogół i budowany na ogranych schematach), niż o tematykę stricte zajmującą młodzież. Te filmy przeważnie są sztuczne, nieśmieszne i sztampowe. Tymczasem Charlie (lub też Perks of Being a Wallflower jak brzmi tytuł w oryginale) przywraca wiarę w kino młodzieżowe. To film ciepły, nie ociekający lukrem, ale też nie melodramatyczny, dobrze zagrany (co w kinie młodzieżowym nie jest wcale normą) i po ludzku życiowy. A do tego jest to ekranizacja książki dokonana przez nikogo innego, jak samego jej autora. Stephen Chbosky to jak się okazuje człowiek instytucja. Książki nie czytałam, ale w takim wypadku mieć pretensję o złą ekranizację wydaje się być trochę nie na miejscu. W końcu autor książki jest chyba najwłaściwszą osobą do decydowania co w filmowej wersji znaleźć się powinno, a co nie. Tym bardziej, jeśli książka przepełniona jest wątkami autobiograficznym. Słodko – gorzka historia Charliego skupia się na relacjach introwertycznego chłopaka z otoczeniem. Ze względu na swoje usposobienie nie bardzo odnajduje się on w nowej szkole, w dodatku na barkach ciąży mu wspomnienie o śmierci ciotki i tajemniczego kolegi, do którego pisze listy stanowiące podstawę narracji. Przez cały film zastanawiamy się, co musiało się stać, że Charlie jest dziś chłopcem zagubionym, przestraszonym i niepewnym siebie. Co najlepsze, reżyser nie podaje gotowych odpowiedzi, polegając na inteligencji widza i przemycając prawdę gdzieś między słowami (i obrazami). Charlie jest czymś znacznie więcej niż filmem o pierwszej miłości i licealnej przyjaźni. Wpisuje się co prawda w tę tematykę, ale nie jest ona celem samym w sobie. Ważniejsze dla autora książki i filmu jest pokazanie z jakimi problemami zmagają się nastolatki i jak brutalne bywa ich zderzenie z dorosłością. A osadzenie filmu w realiach lat 90., czasach kiedy młodzież jak mi się wydaje była znacznie dojrzalsza emocjonalnie niż dziś, tylko je uwiarygodnia, choć sprawy takie jak homoseksualizm, wczesna inicjacja seksualna czy poczucie wyobcowania, pozostaną zawsze kwestiami ponadczasowymi. Poetyka lat 90. została dobrze wykorzystana dając doskonałą oprawę muzyczną i wizualną (stroje bohaterów). Młodym aktorom (Emma Watson, Ezra Miller, Logan Lerman) udało się stworzyć charyzmatyczne, wyraziste postaci, które z miejsca zdobywają serce widza. Wszystko to sprawia, że Charliego ogląda się z nieskrywaną przyjemnością i gdy napisy końcowe gasną, ma się ochotę tę przyjemność przeżyć jeszcze raz.

Jeszcze dłuższe zaręczyny 7+/10

Ostatnio mam manię na punkcie Emily Blunt i staram się nadrabiać co ciekawsze filmy z jej udziałem. Aktorka wybiera produkcje naprawdę nieźle, a może po prostu jej udział sprawia, że film już na starcie zyskuje. Jeszcze dłuższe zaręczyny (przetłumaczone w mojej wersji z lektorem dosłownie czyli jako Pięcioletnie zaręczyny) zaczynają się tam, gdzie przeważnie komedie romantyczne się kończą tzn. w momencie oświadczyn. No, może w komediach romantycznych pokazany byłby jeszcze ślub. Nasza filmowa para, Violet i Tom, też ma go w planach, ale co i rusz staje im coś na przeszkodzie. Przede wszystkim kariera akademicka Violet. Staż w innym mieście jest dla dziewczyny szansą, więc przerywa ona przygotowania do ślubu i z narzeczonym przeprowadza się do mroźnego Michigan. Jeszcze dłuższe zaręczyny to w sumie bardzo aktualny film przedstawiający sytuację nie tak zgoła rzadką. Współczesne pokolenie nie pali się bowiem do ślubu kiedy w perspektywie ma rozwój zawodowy i zrobienie kariery. Właściwie, mogłoby się pojawić pytanie, a co to za problem wziąć ślub w nowym miejscu zamieszkania (gdzie para zostaje na kolejne dwa lata). Violet i Tom nie biorą takiej opcji pod uwagę, głównie dlatego że w wirze zajęć brakuje im (a właściwie jej) na to czasu. To także film o poświęceniu i chodzeniu na kompromisy, co w związku jest niezbędne. Tom, dobry kucharz, z szansą na spory awans czy nawet otwarcie własnej restauracji, rezygnuje z tych planów, by realizować mogła się Violet. Producentem filmu jest Judd Apatow i to widać, bowiem jego produkcje cechuje spory realizm w portretowaniu relacji międzyludzkich, ze wszystkimi ich szarościami, brudami i trudami. I tak jest także tutaj. Film wyróżnia się na tle innych komedii romantycznych, bo ma do przekazania coś więcej niż to, że miłość czeka za rogiem. Pomagają też aktorzy: Emily Blunt wobec której jestem bezkrytyczna i mogę powiedzieć tylko tyle, że w każdym filmie mnie przekonuje, oraz Jason Segel, który jest współscenarzystą filmu. w pamięć zapadają tez Rhys Ifans, Alison Brie czy Jacki Weaver (chyba muszę w końcu obejrzeć Królestwo zwierząt). Ach, no i jeszcze fajny motyw z pączkami. Słowem, lekki, ale niegłupi film. Polecam.

Wszystko co dobre 6/10

Ryan Gosling w thrillerze opartym o prawdziwą historię. I już samo to sprzyja pozytywnej ocenie filmu, jakby nie był on bowiem zrealizowany, to i tak ta historia intryguje. Podejrzany o zabójstwo David Marks sportretowany przez Goslinga jest postacią tyleż niejednoznaczną co odpychającą (udana w tym pomoc charakteryzacji). Klimat filmu jest przez cały czas dość niepokojący, jednak sam film jest nierówny. Nie zagłębiono się zbytnio w postaci bohaterów, nie wyjaśniono jak doszło do drastycznej przemiany Davida z kochającego męża w psychopatycznego zabójcę, choć z drugiej strony może i to lepiej. W rzeczywistości sprawa przedstawiona w filmie również posiada bowiem więcej pytań niż odpowiedzi. Mocnym atutem filmu jest to, że wciąga i widz autentycznie jest ciekawy dalszych wydarzeń. Choć pewnie gdyby nie dobre aktorstwo – Gosling, Dunst, Langella – wyszłoby z tego typowe kino telewizyjne z cyklu „prawdziwe historie”.