Debiutanci (reż. M. Mills, 2010)

Witajcie w nowym roku! Postanowiłam nie poddawać się terrorowi wszechobecnych podsumowań roku 2012. Za mało obejrzałam (jakieś 90 filmów po raz pierwszy, plus wiele powtórek, ale pewnie tylko kilkanaście produkcji datowanych na rok 2012), za mało przeczytałam (52 książki), zdecydowanie za mało usłyszałam., żeby decydować co komu wyszło w 2012 najlepiej. Mogłabym jedynie sercem wskazać, jaka muzyka w tym roku mnie oczarowała, jaki film zrobił największe wrażenie, lektura, której książki była najlepiej wykorzystanym czasem. Ale czy nie lepiej zamiast podsumowań i postanowień po prostu robić swoje? W związku z czym ja daję Wam kolejną recenzję. Tym razem Debiutanci Mike’a Millsa.

Debiutanci mieli mi zapewnić uroczą historię miłosną. Tymczasem urok filmu jest wątpliwy. To znaczy, film jest niezły, ale niestety twórcy popełnili jeden poważny grzech, który dyskwalifikuje możliwość określenia Debiutantów uroczymi. Mianowicie film Mike’a Millsa jest nudny. A dobry film nie powinien być nudny. Nawet jeśli jest statyczny i tempo akcji posuwa się w nim powoli, a fabuła utkana jest z pozornie nic nie znaczących scen (jak np. w Powiększeniu Antonioniego), to film może mieć w sobie coś, co jak magnes będzie trzymać widza przed ekranem. Cóż, w Debiutantach jedynym magnesem są aktorzy grający główne role – Ewan McGregor, Melanie Laurent i Christopher Plummer (który w mojej opinii, jak by nie było laika, nie pokazał nic tak niesamowitego, co zasługiwałoby na wszystkie aktorskie nagrody świata). Ewanowi z każdym filmem coraz bardziej nie mogę się oprzeć, a ponad wszystko nadaje się on do grania takich trochę niespełnionych, rozchwianych osobników goniących za niewiadomo czym. Melanie jest śliczna i słodka, ma rozbrajający uśmiech, fajny akcent, nonszalancko nosi ładne ciuchy,  no i mówi po francusku. No a Plummer gra siedemdziesięcioletniego geja, ale jak dla mnie nie jest nośnikiem zbyt wielu emocji. Emocjonalny ciężar filmu dźwiga na sobie McGregor. To jego postać, Olivier [a więc syn Plummera], przeżywa egzystencjalne rozterki inspirowane śmiercią ojca i poznaniem intrygującej dziewczyny, Anny [Laurent]. Anna też jest ciekawą postacią. To aktorka, ciągle w rozjazdach, w hotelach, w dodatku obarczona depresją ojca. Jednak ich relacja miłosna mnie nie przekonuje. Ładnie się ogląda tych dwoje w kadrze, to są ładne obrazki kiedy idą sobie za rączkę, śmieją się i wygłupiają, ale to nie wystarczy, żeby mnie przekonać, że już żyć bez siebie nie mogą. Poza tym mam już dość schematu „dopiero się poznali, a już idą z sobą do łóżka”. Osobiście nie znam ludzi, którzy tak robią, ale może to znaczy, że obracam się w dziwnym towarzystwie. Generalnie, związek Anny i Olivera jest strasznie stereotypowo nakreślony [ona jest taką dziewczyną a’la Manic Pixie Dream Girl czyli idealną, wesołą, kumpelowatą dziewczyną, przy której nasz bohater odzyskuje chęci do życia]. Bardziej przekonuje mnie wątek ojca geja, który dopiero po śmierci żony wyjawia swoją prawdziwą tożsamość seksualną. W filmie zostaje on pokazany w stylu raczej komediowym, moim zdaniem błędnie. Ja zauważam w postaci ojca raczej więcej tragizmu niż komedii – człowiek przez całe życie skrywał swoje prawdziwe ja, bo chciał być fair w stosunku do żony. Prawdopodobnie był nieszczęśliwy. Pełnią życia zaczął żyć dopiero u jego schyłku.

Nie jest moim celem miażdżąca krytyka filmu. Nie mogę powiedzieć, że straciłam czas oglądając go. Nie jest to jednak nic, czego w kinie byśmy już nie widzieli. Historia jakich wiele i to w nie najbardziej doskonałym wykonaniu. Za to dzięki pewnym niuansom, ogląda się ją całkiem dobrze. Po pierwsze, Olivier rozmawia z psem jak z najlepszym przyjacielem. To jest ujmujące i dodaje jego postaci jeszcze więcej uroku [a więc drogie Panie, z pewnością będziecie miały ochotę zaopiekować się biednym Ewanem ;]. Po drugie, zauważymy w filmie polski akcent – ściany mieszkania Oliviera zdobią polskie plakaty filmowe z okresu świetności polskiej szkoły plakatu [reżyser filmu jest jej ogromnym fanem]. Po trzecie, świetna muzyka – współczesna, ale nastrojowa. Przewijający się przez cały film motyw buduje klimat melancholii i zadumy.

Debiutanci, chcąc nie chcąc, są dla mnie kolejną amerykańską podróbką filmu niezależnego, artystycznego, ambitnego. Owszem, reżyser eksperymentuje z formą wprowadzając achronologiczny montaż. Wydarzenia z przeszłości, czyli cały wątek z ojcem, pojawia się w fabule na zasadzie wspomnień Oliviera. Ale to zabieg stanowiący dziś już raczej mały wyróżnik. Jedno, co można jeszcze docenić w zamyśle reżyserskim Millsa to bezpretensjonalność filmu. Nie doszukamy się tu żadnych pouczeń, nie jest to też głos w sprawie homoseksualizmu, a jedynie prosta, kameralna historia, nad którą może trudno się zachwycić, ale nie sposób też całkowicie zanegować jej wartości.

Moja ocena to 6/10.