The Runaways (reż. F. Sigismondi, 2010)

Nie spodziewałam się tak dobrego filmu. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Wiem, że na wielu widzów nazwisko Kristen Stewart może działać odstraszająco, ale uwierzcie mi – warto zobaczyć jej przemianę. W postaci, którą gra nie ma nic ze zmierzchowej Belli. To tak słowem wstępu.

 

Film jest opowieścią o zespole The Runaways, którego kariera była krótka, lecz burzliwa. Był to jednak krok milowy w historii muzyki – pierwszy zespół złożony w całości z dziewczyn, w dodatku rockowy. Sukces przyszedł bardzo szybko, dziewczyny były jeszcze nastolatkami, a połączenie kilku silnych osobowości okazało się być mieszanką wybuchową. Dzięki filmowi poznajemy ich drogę na szczyt, od momentu kiedy odkrył je producent muzyczny, poprzez pierwsze próby, wielką trasę koncertową, aż po rozwiązanie grupy. Co warte podkreślenia, reżyserka, Floria Sigismondi, znana do tej pory z kręcenia teledysków, pokazuje nie tylko blaski kariery muzycznej, ale przede wszystkim jej cienie – narkotyki, pułapkę „wody sodowej” i problemy z dogadaniem się w zespole.

 

Przedstawienie historii zespołu w sto minut bez jakichkolwiek niejasności mogło się wydawać niemożliwe, ale moim zdaniem Sigismondi zrobiła to bardzo udanie, tak że dowiadujemy się wszystkiego, co najważniejsze. Co prawda po zgłębieniu historii zespołu zaraz po obejrzeniu filmu, wiem że sporo rzeczy zostało ominiętych, ale żeby do tego nie doszło film musiałby trwać co najmniej dwa razy dłużej. Myślę, że nie o to chodziło, aby skrupulatnie przedstawić całe kalendarium wydarzeń jakie miały miejsce w historii The Runaways, a tylko naświetlić podstawowe fakty, dlatego mimo wszystko film uważam za bardzo dobry. Lat 70. siłą rzeczy (wieku!) nie pamiętam, ale wydaje mi się, że realia tego okresu zostały wiernie oddane, zwłaszcza w detalach scenograficznych. Poza tym film jest dynamiczny, wszystkie sceny są tak skomponowane, żeby widzowi nawet nie przyszło do głowy spojrzeć na zegarek.

 

The Runaways "prawdziwe"...

Główne role przypadły duetowi Kristen Stewart/Dakota Fanning, które wcieliły się odpowiednio w gitarzystkę Joan Jett i główną wokalistkę Cherie Currie.  Dziewczyny spisały się znakomicie. Dakota w moim odczuciu będzie kiedyś naprawdę wielką aktorką. Do tej pory sceptycznie podchodziłam do zachwytów nad nią, ale w tym filmie po prostu zdominowała swoje koleżanki z ekranu. Grać tak dojrzale, odważnie i przekonująco w wieku 16 lat to nie lada wyczyn. O takich ludziach jak ona chyba mówi się, że mają charyzmę. Z tego też powodu rola Stewart może zejść trochę w cień, ale i tak jest to jej najlepsza dotychczasowa kreacja, którą dane mi było zobaczyć. Stewart gra tu chłopczycę, pewną siebie dziewczynę z charakterkiem, która w niczym nie przypomina potulnej Belli. Jej wybuch złości w studiu nagraniowym to jedna z najlepszych scen w filmie, zresztą moment kulminacyjny dla całej opowieści. Aktorka jest też uderzająco podobna fizycznie do Joan Jett. I posiada świetny głos - sama wokalistka, kiedy usłyszała śpiewającą Kristen myślała, że piosenka jest odtwarzana z playbacku. Zresztą muzyka to, rzecz jasna, najmocniejsza część filmu. Wiele utworów jest oryginalnych, a część wykonywana przez Kristen i Dakotę. Soundtrack jest niesamowity, w dodatku poznajemy w filmie historię powstania niektórych piosenek, przez co jeszcze bardziej ta muzyka uderza do głowy. Kto nie zna zespołu The Runaways, po tym filmie z pewnością zapragnie to zmienić.

....i filmowe.

I jeszcze na koniec postać, której nie mogę pominąć – Michael Shannon jako Kim Fowley, odkrywca i menadżer zespołu. Ten pan był nominowany do Oscara za krótki epizod w Drodze do szczęścia i tutaj potwierdza, że nie stało się to przez przypadek.

The Runaways to solidnie zrobiony film, tym bardziej szkoda, że nie znalazł dystrybutora w naszym kraju. Zakładam, że część z Was właśnie teraz dowiaduje się, że taki film w ogóle istnieje. To, że coś nie trafia do kin, a od razu na DVD, nie oznacza jednak że jest gorsze. Polecam ten film Waszej uwadze, zwłaszcza jeśli lubicie prawdziwe historie, lub historie z rock’n’rollem w tle.

Moja ocena filmu to 8/10.

P.S. Recenzja odświeżona z filmwebu.