Boogeyman (reż. S. Kay, 2005)

Jak pewnie da się zauważyć, raczej nie piszę na blogu o filmach złych. Zdarza mi się pisać o filmach przeciętnych, o takich które zawiodły moje nadzieje, rozczarowały, ale zasłużyły na to, by o nich wspomnieć. Że film będzie totalnie zły, to się da przewidzieć, dlatego takich wybitnych dzieł unikam i siłą rzeczy rzadko wystawiam oceny takie jak 1, 2, czy 3. Ostatnio jednak zostałam namówiona do złego – nie dość, że musiałam (no dobra, to był wyraz mojej dobrej woli) oglądać horror (a trzymam się od tego gatunku z daleka), to jeszcze okazał się on być stratą czasu. Aby uchronić Was przed popełnieniem mojego błędu, w kilku punktach postanowiłam napisać, dlaczego po Boogeymana lepiej nie sięgać:

1. To nie jest horror. Ok., z definicji może tak, ale mimo mojej awersji do horrorów (nie lubię się bać, więc po co mam się sama na strach dobrowolnie wystawiać?) kilka lepszych i gorszych w życiu widziałam i wiem, jak powinny wyglądać. Ten jest zdecydowanie najgorszym i to paradoksalnie dlatego, że nie jest straszny, co przecież mnie powinno ucieszyć, bo przynajmniej zasnęłam ze spokojem i rano otworzyłam szafę bez lęku, że coś mnie wciągnie do środka i nie trafię bynajmniej do Narnii (a mogło tak być, bo filmowy Boogeyman grasował właśnie w szafie). Jedyne czego można się bać podczas oglądania tego filmu, to że reżyser jeszcze coś kiedyś nakręci (och, jak bardzo czułam podczas seansu potrzebę napisania tych słów!).
2. Ten film jest nudny. Statyczny. Monotonny. I jakie tam jeszcze znacie synonimy „nicsięniedziania”. Całe napięcie ma wywoływać w nas chodzenie bohatera po starym domu i sprawdzanie po kątach, czy nie ma tam gdzieś Boogeymana. Oczywiście nie ma, więc nawet nie ma się czego przestraszyć. Spadające znienacka na maskę samochodu kruki też nie budzą większych emocji, które zapewne miały wywołać. Bo przecież kruk to symbol. Czegoś, co tu nie ma nic do rzeczy.
3. No dobra, kiedy już się coś zadziało, tak zwana kulminacja akcji, jest tak niedorzeczna, że zamiast strachu na twarzy pojawia się uśmiech, a właściwie zostaje wypuszczony na wolność w formie odgłosów zwanych, niezbyt finezyjnie, parskaniem. Kąpiącą się w wannie dziewczynę wciąga jakiś błotnisty muł, nie wiadomo skąd i co ma w ogóle do tego całego Boogeymana, natomiast sam ten osobnik jest tak boleśnie nieudolnie stworzony komputerowo, że budzić może jedynie politowanie nad grafikiem (przypomina swoją drogą tytułową Mumię, a chyba nie o to chodziło). A, i zapomniałabym, że bohater nagle zdobywa umiejętność przenoszenia się w przestrzeni – wprost ze swojej szafy wchodzi do domu dawnej sympatii itd. Tam następuje finał, rach ciach, parę razów po mordzie, że tak powiem, ostateczne starcie z potworem czy jak by go tutaj nazwać, wygrane oczywiście przez naszego bohatera. I żyli długo i szczęśliwie.
4. Skoro już jesteśmy przy bohaterach – obsada jest oczywiście z najwyższej półki, przepełniona gwiazdami, jak to w drugo- (trzecio?) rzędnych horrorach bywa. Spośród nich na ekranie najbardziej marnuje się nieznana jeszcze wówczas Emily Deschanel, więc ostrzegam (bo przecież nie namawiam) wszystkich fanów Kości. Aktorka jednak wiele tutaj do zagrania nie ma, choć jej oczy dobrze się w tej roli odnajdują. A w roli głównej znany z Siódmego nieba, Barry Watson. Wybitnym aktorem to on nie jest, więc doskonale pasuje do tego filmu.
5. Po nakręceniu tego „dzieła”, chyba nikt z produkcji go nie oglądał. Nie ma innej możliwości. Bo kto, choć trochę myślący, wypuściłby taki gniot? Po co jest ten film? Dla kogo? Dlaczego robi się z widzów idiotów? Jeśli nie chcecie by te pytania błąkały Wam się po głowie, odpuśćcie sobie Boogeymana.

Moja ocena to  2/10,  właściwie nie wiem czemu tak wysoka.

P.S. Jeszcze taka mała sonda (prośba). Chciałabym zapoczątkować taki cykl "moda z seriali", bo bardzo mnie kwestia ubioru serialowych bohaterów (właściwie bardziej bohaterek) zajmuje. Pytanie: czy "zaśmiecać" tym cyklem bloga, który modą nie do końca się zajmuje... (skłaniałabym się chyba ku temu) czy może lepiej założyć w tym celu bloga drugiego...? O ile w ogóle ktokolwiek oprócz mnie uważa, że jest to pomysł na tyle ciekawy by wcielić go w życie...;)