Olive Kitteridge (HBO, 2014)

Olive Kitteridge to 4-odcinkowy miniserial, którego akcja dzieje się w małym amerykańskim miasteczku Crosby. Tytułowa bohaterka jest nauczycielką w średnim wieku, jej mąż prowadzi aptekę, jest farmaceutą. Serial przedstawia nam codzienność tej pary i otaczających ją ludzi. Nuda? Bynajmniej. Wyreżyserowany przez Lisę Cholodenko serial powstał w oparciu o książkę Elizabeth Strout, nagrodzoną Pulitzerem. Strout powołała do życia niezwykle intrygującą, wyrazistą postać Olive (w tej roli znakomita Frances McDormand), która jest cyniczna, bezpośrednia i bezkompromisowa. Chłodna dla rodziny, surowa dla uczniów. Zero w niej życzliwości, dużo złośliwości. Jej małżonek (Richard Jenkins) wprost przeciwnie – pogodny, otwarty, zawsze chętny do pomocy i służący dobrym słowem. Ich wspólne życie - trudne, pełne niewypowiedzianych słów, rozczarowań - to tylko jeden element serialu. Poprzez relacje Kitteridgów z otoczeniem poznajemy też historie innych mieszkańców miasteczka, ich małe i większe dramaty. Zdrady, choroby, tajemnice, nieudane związki…Nie ma tu nic czego byśmy nie znali. Najlepsze więc określenie dla tej produkcji to „życiowa”. Nie ma tu wartkiej akcji, intryg, zagadek. Jest realistycznie i bardzo emocjonalnie. Przedstawione wycinki z życia Olive i jej najbliższych poruszają, bo dotykają kwestii, które są bliskie każdemu z nas. Mogłoby się wydawać, że tak opisywany przeze mnie serial jest zwykłą obyczajówką, utrzymaną w nostalgicznym klimacie. Na szczęście twórcy są dalecy od popadania w przeciętność. Olive Kitteridge potrafi zaskoczyć zmianami tonacji, od humoru do dramatu, a także dostarczyć wrażeń wizualnych i zmysłowych (muzyka). Mocną stroną są dialogi, właściwie powiedziałabym, że są największą – obok aktorstwa – zaletą serialu. Bo w takim serialu jak ten – gdzie nie mamy w sumie szczególnej akcji – dialogi zawsze są najważniejsze. To one mają być ową „akcją”. I tutaj zdecydowanie są, a dzięki odpowiednim zdjęciom i świetnej grze aktorskiej (fenomenalna nie tylko Frances McDormand, ale też Richard Jenkins, Bill Murray i młoda Zoe Kazan) niektóre z nich mogą zostać w pamięci na długo. Niektóre z nich boleśnie szczere, inne zostawiające nas z dającą do myślenia konkluzją, wiele mówiące o życiu i nas samych.

Nie mogę pominąć, że kwestią, która jest jakoby wątkiem przewodnim serialu HBO jest przemijanie. Tak, najkrócej mówiąc, Olive Kitteridge to serial o przemijaniu. 25 lat życia Olive, od momentu gdy jest kobietą w średnim wieku, matką nastolatka, do momentu gdy zostaje wdową, której wydaje się, że nie ma już dla kogo żyć, to opowieść o jej starzeniu się. O starzeniu się i o tym jak sobie z nim radzić. W tym miejscu brawo dla Frances McDormand, która w tym serialu daleka jest od ideałów piękna i pokazuje, że aktorka, żeby być dobrą i dostawać ciekawe propozycje nie musi poprawiać sobie urody, ani nawet nakładać makijażu. Nie znam całej filmografii McDormand, ale zdecydowanie może to być rola jej życia (no, może zaraz po Fargo). Jej Olive pod pancerzem z cynizmu i podłości skrywa dobre serce, bezwzględność, złośliwość to jej sposób na życie, na walkę z jego przeciwnościami, ale to częściowo maska. Gdy Olive zostaje sama, nie musi nic mówić, byśmy wiedzieli, że w głębi duszy czuje coś innego. McDormand pokazuje tu tak naprawdę całą skalę emocji, w pełni eksponując swój talent.

Olive Kitteridge to prostota i subtelność w formie idąca w parze z mocnym przekazem treści. Serial, który oczarowuje klimatem i zachwyca przemyślaną konstrukcją. Takie seriale – pozornie zwykłe, a tak naprawdę wybitne – zdarzają się rzadko. Dlatego Olive Kitteridge warto poznać. A nadchodzące święta i kilka wolnych dni to ku temu doskonała okazja.

Moja ocena: 8+/10