Gwiazd naszych wina (reż. J. Boone, 2014)

John Green podbił serca czytelników na całym świecie historią o chorych na raka nastolatkach, dla których życiowym celem staje się spotkanie z autorem ulubionej powieści i poznanie odpowiedzi na pytanie: co dalej z bohaterami, gdy książka się kończy. Wiadomo jak kończą takie bestsellery: w kinie. Wiadomo, jak rzecz ma się na ogół z ekranizacjami: są niesatysfakcjonujące. Jako wierna czytelniczka Greena (trochę starsza niż target i dobrze zdająca sobie sprawę ze słabszych stron jego pisarstwa), jestem w pełni zadowolona z tego, co z Gwiazd naszych winą zrobił Josh Boone. Bo nie zabrał się za drastyczne cięcia, lecz dość wiernie przełożył tekst Greena na obrazy. Choć umówmy się – książka nie jest zbyt obszerna treściowo, więc wszystko co ważne udało się zmieścić i nikt nie płacze i nie narzeka. Odnośnie samego filmu – być może oceniłabym go wyżej, gdybym wcześniej nie widziała Now is Good z Dakotą Fanning, filmu który w podobny pogodny sposób mówi o umieraniu. Przy nim Gwiazd naszych wina nie robi dużego wrażenia, jednak wciąż jest to jeden z najlepszych filmów dla nastolatków, jakie ostatnio nakręcono, przemycający pewne wartości, a nie skupiony tylko na schematycznych tematach.

W książce najlepiej napisaną postacią jest Augustus, chłopak chory na kostniakomięsaka, który pozbawił go jednej nogi. W filmie dominuje Hazel, narratorka książki. Za sprawą świetnej Shailene Woodley postać Hazel, która wypadała dosyć blado przy Gusie, nabrała rumieńców. To naprawdę dobry castingowy wybór. Należy pochwalić także wybór Ansela Elgorta do roli Gusa. Nieznany szerszej publiczności aktor może nie jest idealny w roli nonszalanckiego nastolatka, ale przynajmniej nie budzi żadnych skojarzeń ze swoim innym bohaterem, co zdecydowanie wpływa na jego wiarygodność. Jeśli już mowa o bohaterach, szkoda jedynie, że obcięto do minimum obecność Isaaca, czyli postaci która wnosiła do całej powieści sporo humoru.

Z oczywistych względów film nie dorównuje książce. Nie ma tu miejsca na pisane wielką literą nazwy, jak np. Bonusy Rakowe czy Osoba Profesjonalnie Chora, które oddziałują wyłącznie na papierze. Ani na pokazanie wszystkich motywujących haseł, które wiszą w domu Gusa czy liczne wymiany zdań na temat książek. Słowem – na smaczki, które budują klimat książki. Ale udało się zachować równowagę między śmiechem a powagą, udało się nadać filmowi ten sam ton, w którym utrzymana jest książka. Zastanawiam się jednak, czy film oglądany w oderwaniu od niej, czyli oglądany przez tych, którzy jej nie czytali, może się podobać. To w końcu typowy wyciskacz łez, nie ma się co oszukiwać. Ale jest choć nakręcony ku pokrzepieniu serc, jest to film prezentujący ciekawe podejście do choroby i chociażby za to należy mu się plus. Takie filmy są potrzebne, ale zdaję sobie sprawę, że kto ich nie lubi, ten nie polubi także Gwiazd naszych winy, zarzucając jej szablonowość, brak realizmu i granie na emocjach.

Osobiście z książką Greena na zawsze będę mieć miłe wspomnienie, bowiem moje nazwisko i fragment recenzji pojawiło się na okładce filmowej wznowionej powieści. Dostąpiłam takiego zaszczytu (ze strony wydawnictwa Bukowy Las) po raz pierwszy, ale może nie ostatni ;)  To mi uświadomiło, że warto. Warto wstawać, czytać, oglądać i pisać. Niekoniecznie do szuflady.

Moja ocena filmu to: 7/10