To nie to, czyli seriale, które porzuciłam

Początkowo miałam pisać o Shameless, serialu, którym jestem absolutnie zachwycona. Jednak skończyłam też oglądać pierwszy sezon Breaking Bad i pojawił się dylemat: oglądać dalej, z nadzieją, że serial jeszcze się rozkręci, czy darować sobie, w myśl, że nic na siłę. Chciałam poznać fenomen Breaking Bad, ale ten serial jest dla mnie trochę za nudny. Choć oczywiście ma momenty, które są absolutnie fenomenalne, m.in. rodzinne rozmowy. Sama ewolucja Waltera, który z trochę ciapowatego faceta pod wpływem choroby przeistacza się w mężczyznę pewnego siebie, z głową podniesioną do góry a nie wbitą w ziemię, jest najlepszym co serial ma do zaoferowania. Jednak, jak się domyślam, wiele w fabule już się nie zmieni – Walter będzie kłamać przed rodziną, wpadać w różne opresje i wdawać się w zatargi z gangsterami. Jeśli jest inaczej, wyprowadźcie mnie z błędu. W sumie, prawda jest taka, że niewiele mnie obchodzi co się stanie z bohaterami. Czy w takim wypadku, mam sobie odpuścić? Sugestia, czy powinnam dać serialowi jeszcze szansę, mile widziana. Na pewno będziecie pomocni. Dumam nad tym jakże wielkim problemem - oglądać BB czy nie oglądać - od kilku dni i przypomniałam sobie, że jest bardzo wiele seriali, których oglądanie zarzuciłam. Mój dylemat skłonił mnie więc do stworzenia listy seriali, które z różnych względów i na różnym etapie oglądania, porzuciłam. Kolejność przypadkowa, a może i nie – wszak w takiej oto kolejności przypomniałam sobie o nich.

Gra o Tron

Obejrzałam dosłownie jeden odcinek, pilot bodajże, i od razu byłam na nie. Fantastyka to nie moje klimaty. Choć słyszałam, że tej fantastyki tak naprawdę wiele tu nie ma. Z jednej strony chciałoby się GOT oglądać – bo wszyscy tylko o niej mówią. Z drugiej jednak, wolę seriale bardziej życiowe. Choć potrafię przepaść, gdy serial ma piękne kostiumy i scenografię. A tu chyba tak jest.

New Girl

Porzuciłam mniej więcej w 1/3 trwania obecnego, drugiego sezonu. Pierwszy sezon podobał mi się bardziej. Oczywiście, największa w tym zasługa Zooey Deschanel, której jestem fanką (i jej strojów), choć właśnie – w drugim sezonie jej postać zaczęła mnie irytować. Poza tym, niektóre żarty w tym serialu są totalnie nie śmieszne. Oglądałam więc trochę na siłę, mając świadomość, że to tak naprawdę strata czasu. seriale komediowe nie są mi potrzebne w moim serialowym repertuarze. O czym jeszcze za chwilę.

True Blood

No tu jeszcze sprawa jest otwarta. Przetrwałam poprzednich pięć sezonów, z których każdy następny był gorszy. Nadmiar absurdów pod postacią bohaterów obdarzonych coraz to bardziej wymyślnymi mocami, staje się jednak nie do zniesienia. Generalnie, nie mam zamiaru oglądać nowego sezonu, który rusza 16.06, jednak trochę mi szkoda, że nie będę już widywać co tydzień Alexandra Skarsgarda czyli Erica. Jednak z TB będę mieć zawsze dobre wspomnienia – to prawdziwa odskocznia od codzienności, serial z bardzo fajnym klimatem, a do tego bodaj najlepszą czołówką w historii.

90210

Po obejrzeniu kilku odcinków piątego sezonu (czyli obecnego) stwierdziłam, że mój czas jest zbyt cenny, żeby marnować go na ten gniot. Okej, 90210 to świetny odmóżdżacz  - nie ukrywajmy, fajnie jest popatrzeć na ładne ciuchy, ładnych ludzi i słoneczne Beverly Hills (dlatego być może dokończę ten sezon w wakacje, kiedy będę pływać we własnym pocie i umierać z gorąca, nie mając chęci na żadne bardziej racjonalne zajęcie). Ale zarówno realia w jakich żyją bohaterowie jak i ich problemy są tak bardzo dalekie od prawdziwego życia, że nie wiem, jaką rację bytu ma ten serial. Oglądać można go chyba tylko ze względu na kolejne intrygi, jednak właściwie wszystko już było i każde zagranie twórców jest łatwe do prześwietlenia. Twórcy 90210 nie są w stanie mnie już niczym zaskoczyć. Zamiast trzymać widzów w napięciu, zawsze podają niby tylko delikatne sugestie i aluzje, po których jednak od razu można się domyśleć, kto za czym stoi.

Castle

Z serialami typu „procedural” mam od zawsze problem. W każdym odcinku mamy tu inny problem/zagadkę do rozwiązania. To ona jest w danym odcinku najważniejsza. Relacje między bohaterami nie zajmują wiele miejsca, choć oczywiście z każdym kolejnym odcinkiem ewoluują. Z każdym następnym odcinkiem danego bohatera poznajemy bliżej, dowiadujemy się o nim więcej, mamy wgląd w jego życie. Żeby serial nie nudził ci głównie bohaterowie muszą być ciekawi, charyzmatyczni. Tak było w Housie, którego uwielbiałam. W Castle niby tytułowy bohater też jest fajny, ale jednak – podobnie jak w wypadku seriali komediowych – doszłam do wniosku, że moje życie nie ucierpi jeśli sobie ten serial odpuszczę. To serial jakich wiele, tak naprawdę, i trochę mi na niego szkoda czasu.

The Big Bang Theory

Nie przeczę, ten serial jest naprawdę zabawny i to w sposób jaki lubię – czyli w sposób inteligentny (co nie dziwi, zważywszy na to kim są bohaterowie). Postaci są naprawdę fajnie napisane i zagrane. No ale jak to z serialem komediowym bywa – nie chodzi tu o nic więcej, jak o rozrywkę. Więc ponownie – trochę mi szkoda czasu. Wiem, to może być dziwne, w końcu seriale, telewizja, filmy – one mają nam dawać rozrywkę. Jednak ja wolę spędzać czas w świecie, który jakoś mnie dotyka, porusza, skłania do myślenia. No cóż, już tak mam.

Misja Afganistan

Zdecydowałam się o nim wspomnieć, bo wiązałam z nim duże nadzieje. Obejrzałam trzy odcinki i powiedziałam: dość. Serial nierealistyczny, nudny i w dużej mierze, słabo zagrany. Nie zmusiłam się nawet dla Piotra R. Zresztą to taki serial, którego tematyka absolutnie mnie nie interesuje.

Księgarnia Black Books

Kolejny serial komediowy. Kultowy, brytyjski, z akcją dziejącą się w księgarni. Teoretycznie powinien mi się podobać. Ale chyba wyrastam z brytyjskiego humoru. Wcale tak dużo się na nim nie śmiałam. Ale sama księgarnia – urocza.

  

The Hour

Podobał mi się pierwszy sezon tego serialu BBC. Duża w tym zasługa obsady, ale i miejsca akcji – bohaterowie pracują w telewizji. no i czas akcji też nie jest bez znaczenia – lata 60. XX wieku. Twórcy uknuli do tego całkiem wciągającą intrygę szpiegowską. Miałam duży apetyt na sezon drugi. Już, już miałam zacząć oglądać, gdy okazało się, że to już koniec. Trzeciego sezonu nie będzie, a drugi pozostawił wiele niedomówień. No i wobec tego, czy jest sens oglądać coś, co nie przyniesie żadnych odpowiedzi? Jak tak można urwać serial? I dziwne, nie miał oglądalności? Przecież to taki brytyjski Mad Men, a z Mad Men jak jest, każdy wie…Szał.

Misfits

Opowieść o grupce nastolatków obdarzonych supermocami, z sezonu na sezon nabierała kolorów. Niestety, część pierwotnej obsady (moi ulubieni bohaterowie!) opuścili serial. A ja nie widzę już powodów dla których miałabym go oglądać. Choć ponoć nowa seria nie jest zła.

Camelot

Miał być dobry serial kostiumowy, skończyło się na jednym sezonie, który był niewypałem. Szczerze, już nie pamiętam, co mi się w nim nie podobało. W każdym razie, serialu nie uratowała Eva Green ani śliczniutki Jamie Campbell Bower. Coś nudny ten serial był, tyle wiem.

The Walking Dead

Pamiętam, jak wszyscy w serialowym światku byli podekscytowani premierą TWD. Kolejny komiks na małym ekranie, to miało być wydarzenie. Zombie to nie moje klimaty, gdyby nie medialny szum do głowy nie przyszłoby mi oglądać choćby jeden odcinek, jednak uległam i obejrzałam pierwszy sezon. To było męczące przeżycie. Bo po pierwsze, serial jest nudny, po drugie jest nudny, po trzecie nie przypadli mi do gustu bohaterowie.

Lie to me

Właściwie ten sam casus co Castle.

Mentalista

Tu chciałam być wytrwała, bo Patrick Jane to taki bohater, którego nie da się nie lubić. W dodatku, choć każdy odcinek to inna zagadka kryminalna, Patrick ma też swoją własną, prywatną zagadkę do rozwiązania i to czyniło serial znacznie ciekawszym od innych procedurali. No ale w konkurencji z innymi serialami, Mentalista musiał polec.

Siostra Jackie

Właściwie nie wiem do dzisiaj czemu nie zabrałam się za drugi sezon, bo serial bardzo mi się podobał, zwłaszcza, że lubię seriale medyczne. Ten wnosi do tematu coś nowego, świeżego. Do tej pory antybohaterami byli faceci, tutaj jest kobieta, na co dzień żona i matka, ale mająca drugie oblicze i drugie życie. Kto wie, może wrócę kiedyś do tego serialu.

Prywatna praktyka

Tutaj musiałam już odpuścić, bo serial, który od początku nie był niczym ambitnym i wyróżniającym się, przerodził się w przewidywalną, ckliwą obyczajówkę.

Cougar Town

Swego czasu było o nim głośno, więc zabrałam się za oglądanie, ale ani to śmieszne, ani wciągające.

Skazany na śmierć

Odpuściłam chyba po drugim sezonie, gdy scenarzyści zaczęli już za bardzo kombinować. Ale dwa pierwsze są świetne. Oglądałam je jeszcze w telewizji, więc czekanie cały tydzień na kolejny odcinek, kiedy scenarzyści zostawiali nas z ogromnym cliffhangerem, to były katusze. Ale jak się wtedy czekało na niedziele. Dzisiaj niedziel bardzo nie lubię. Bardziej od poniedziałków. Do poniedziałków właściwie nic nie mam. Zwłaszcza odkąd wrócił Mad Men.

Co Wy na taką listę? Może spróbujecie mnie przekonać, żebym do jakich seriali jednak wróciła? A jakie są Wasze doświadczenia? Jakie seriale Was do siebie nie przekonały?