Poradnik pozytywnego myślenia (reż. David O. Russell, 2012)

Czy tylko ja mam wrażenie, że do Oscarów i tego typu podobnych nagród nominowane są coraz słabsze filmy? Może nie filmy złe, ale na pewno nie zachwycające. Poradnik pozytywnego myślenia, który zgarnął aż 8 nominacji w tegorocznej edycji rozdania Oscarów, jest na to doskonałym przykładem.

O tym filmie napiszę krótko, bo i nie ma za bardzo o czym się rozpisywać. Film jest strasznie przewidywalny i schematyczny. Główny bohater Pat Solitano (Bradley Cooper) po tym jak przyłapał żonę na zdradzie, pobił jej kochanka i wskutek tego nie dość, że stracił pracę (a uczył w szkole), trafił też na kilka miesięcy do szpitala psychiatrycznego. Pat bynajmniej nie jest zdrowy na umyśle(jak się okazuje to zaburzenia afektywne dwubiegunowe): jest nadpobudliwy, zdarzają mu się gwałtowne wybuchy i wciąż ślepo wierzy, że żona tylko czeka, by do niego wrócić. Tak oczywiście nie jest, ale Pat do tego będzie dążyć. Na jego drodze los postawi młodą wdowę Tiffany (Jennifer Lawrence), która podobnie jak on nie może poradzić sobie ze stratą ukochanej osoby, a do tego również jest niezbyt stabilna emocjonalnie, lekko wulgarna i krnąbrna. I w tym momencie spokojnie można przestać oglądać, bo przecież wiadomo, jak to się musi skończyć. Ta dwójka życiowych rozbitków początkowo za sobą nie przepada, ale przecież nie od dziś wiadomo, że powiedzenie „kto się czubi, ten się lubi” filmowcy upodobali sobie szczególnie. Tak więc Tiffany i Pat staną się z czasem dla siebie wzajemnym wsparciem, a wzajemna pomoc zaowocuje uczuciem. Ona obiecuje dostarczyć jego list żonie (wciąż jeszcze obecnej), a on zgadza się zostać jej partnerem na konkursie tańca, na którym miała wystąpić ze zmarłym mężem. Motyw tańca, nawet jeśli występuje tu jako swego rodzaju sposób terapii, jest tak banalny i ograny, że wykorzystanie do tego jeszcze figury znanej z Dirty Dancing to moim zdaniem strzał w stopę. Naprawdę, film ten swoją treścią nie wnosi absolutnie nic nowego do gatunku, czy to do romansu czy dramatu obyczajowego. Dzielnie brnie do końca pławiąc się w powtarzaniu ogranych schematów, serwując nam oczywiście cukierkowe zakończenie. Nie miałabym nic przeciwko takiemu obrotowi spraw, gdybym miała oglądać kolejną komedię romantyczną z Katherine Heigl. Ale w tym przypadku, gdzie obiecuje nam się, że to coś więcej niż typowa komedia romantyczna, film zawodzi podwójnie. Bo nie jest dobry ani jako „coś więcej”, ani też nie okazuje się jednak być komedią romantyczną. Humoru w nim jak na lekarstwo, wbrew tytułowi, pozytywnego myślenia też moim zdaniem nie za wiele (wiara Pata w odzyskanie żony raczej wzbudza współczucie co do jego złudzeń), a do tego wątek z ojcem, który obsesyjnie ogląda mecze i obstawia wyniki, zupełnie mnie nie przekonuje. Z filmu niestety w wielu momentach wieje nudą.

A mogło być nie najgorzej, bowiem trzeba podkreślić, że początek filmu jest bardzo mocny. Dobrze pokazany jest problem osoby z zaburzeniami psychicznymi, jej powrotu ze szpitala do dawnego otoczenia, tego jak bardzo zależy jej na powrocie do normalnego życia. Rola trochę niezrównoważonego faceta to przełom w aktorskiej karierze Bradleya Coopera, znanego raczej z głupawych komedii. Tu wypada bardzo wiarygodnie i przekonująco i cieszę się, że jego kreacja została dostrzeżona także przez Akademię i krytyków. Postać swojego bohatera buduje na nerwowych tikach, grymasach twarzy, szybkim sposobie mówienia. Widzimy jego rozmowy u psychoterapeuty, potem jest świetna scena, w której budzi rodziców w środku nocy z oburzeniem wykładając im monolog na temat prozy Hemingwaya. To wszystko ogląda się dobrze, właściwie do momentu kiedy Pat zaczyna próby tańca z Tiffany. Napięcie siada i choć między parą Cooper – Lawrence zupełnie nie ma chemii, wiemy już jak film się skończy. Nawet wybieg Tiffany z listem jest zupełnie niezaskakujący.

Rzadko się zdarza, aby film miał swoich reprezentantów we wszystkich aktorskich kategoriach Oscarów. Tak jest jednak w tym wypadku. Moje wrażenia są jednak podzielone. O ile podobał mi się Cooper oraz Jackie Weaver, która może nie ma wiele do zagrania, ale jednak jest bardzo wyrazista i zapada w pamięć, o tyle nie mogę się przekonać do Jennifer Lawrence i nie uważam, że na oscarową nominację zasługuje Robert De Niro. W jego przypadku to chyba czysta kurtuazja, bo rola to choć dobra to nie jest wcale wybitna, nie wyróżnia się jakoś szczególnie, nie robi totalnego wrażenia. A Lawrence choć wydaje się być miłą dziewczyną, w każdym filmie gra tą samą miną. O ile w Do szpiku kości była przekonująca i jej bohaterce się współczuło, kibicowało, to tutaj jest po prostu irytująca. Ma jedną dobrą scenę, ale poza tym jakoś jej gra nie powala.

Nie chcę oceniać oscarowych szans Poradnika…, ale jestem przekonana, że jakieś nagrody zgarnie. W końcu Amerykanie kochają takie podnoszące na duchu historie. Osobiście jednak uważam, że na Oscary ten film jest zbyt przeciętny. Nie mówię słaby, ale po prostu zwyczajny. Film jakich wiele.

Moja ocena: 5/10