Z notatnika kinomanki, cz. X

Z cyklu: słabo znane, a warte uwagi (i zrodzone na filmwebie)

Adam 7/10

Całkiem sympatyczny film, choć mogło być lepiej, chociażby dlatego, że momentami film się dłuży. Co mnie ujęło przede wszystkim to tytułowy bohater, świetnie sportretowany przez Hugh Dancy’ego. Razem z Rose Byrne stworzyli fajny duet. Historia znajomości tej pary jest niebanalna, choć nie tak znowu oryginalna w stosunku do znanych nam komedii romantycznych. Ten film nazwałabym jednak bardziej dramatem romantycznym. Dramat, dlatego że tytułowy bohater cierpi na zespół Aspergera. Przez swoje specyficzne zachowanie i zainteresowania ma ogromne problemy w nawiązywaniu nowych znajomości. Tyle, że grający go Dancy jest na tyle ładny, że jego bohater i tak ma łatwiej, jak zauważył zwierz (w bardzo ciekawym wpisie o filmowo-serialowych Aspies). Kino do tej pory nie dało jednak zbyt wielu możliwości obserwacji ludzi z tą dolegliwością, dlatego postać Adama była dla mnie niezwykle interesująca. I mam wrażenie, że nie została pokazana stereotypowo, lecz bardzo prawdziwie.

Zagłada 8/10

Obejrzałam przez przypadek i muszę przyznać, że potwierdziło to moją teorię, że z przypadków na ogół wychodzą dobre rzeczy. Zagłada to trochę alegoryczna przypowieść o poświęceniu i miłości, a tak naprawdę historia o śmiercionośnym wirusie, który rozprzestrzenia się w mieście. Główny bohater siedzi w domu, tymczasem jego żona pozostaje na skażonym terenie. Kiedy dociera do domu, mąż ma dylemat – wpuścić kobietę do domu i zarazić się czy zostawić ją na zewnątrz i spróbować telefonicznie sprowadzić pomoc (ten problem lepiej oddaje oryginalny tytuł filmu Right at Your Door). Film skłania do refleksji, co my byśmy zrobili na miejscu Brada. To podłoże psychologiczne jest najmocniejszą stroną Zagłady. Akcji w nim niewiele, ale i tak wciąga. Zakończenie jest może troszkę nielogiczne, może troszkę nie satysfakcjonujące, ale zwala z nóg i jest absolutnym zaskoczeniem. Film brał udział w konkursie filmów w Sundance i zdobył nawet nagrodę za zdjęcia. Polecam lubiącym klimaty apokaliptyczne i nie tylko.

Włoski dla początkujących 8+/10

Duńska komedia romantyczna - podobno tak go reklamowali. Brzmi intrygująco, prawda? Kino duńskie to marka sama w sobie, a więc nie obawiajcie się rozczarowania. Ja zbyt wielu duńskich filmów nie widziałam, ale z każdym kolejnym mam mocniejsze postanowienie zgłębienia tej kinematografii.

Włoski... jest zrealizowany w stylu Dogmy, a więc jest obrazem surowym, bardzo autentycznym, zarówno pod względem formy jak i treści. Lone Scherfig opowiada historię przeciętnych ludzi z małego, duńskiego miasteczka, gdzie ciągle pada, jest zimno, szaro i brzydko. O depresję więc nietrudno, tym bardziej jeśli jest się życiowym nieudacznikiem, a na takich na pierwszy rzut oka wyglądają nasi bohaterowie. Ich życie jest nudne, oni sami są smutni (nawet jeśli pozornie wyglądają na zadowolonych), nie ma przed nimi żadnych perspektyw. Życie "tu i teraz" przerasta ich i nie cieszy. Nieśmiało szukają jednak odmiany i zapisują się na kurs języka włoskiego. Języka, który praktycznie do niczego im się nie przyda. Nie o samą naukę jednak chodzi, bo cotygodniowe spotkania są dla nich przede wszystkim odskocznią od codziennej rutyny. W dodatku dzięki wspólnej pasji, tej grupce indywidualistów udaje się nawiązać nici sympatii i odkryć, że tak naprawdę wszystko można przetrwać, jeśli tylko ma się u boku bratnią duszę. Choć początkowo nic tego nie zapowiada, jest to film o wydźwięku optymistycznym, który mocno oddziałuje na widza i porusza, nawet podczas fragmentów pozornie zabawnych. Pozornie, bo jeśli jest tu śmiech to raczej przez łzy, co w końcu tak typowe dla Skandynawów. Dlatego nazwanie tego filmu komedią romantyczną to spore nadużycie, aczkolwiek zakończenie jest bardzo typowe dla tego gatunku. Co ja będę więcej pisać - sami zobaczcie :)

Znakomity plakat, czyż nie?

Candy  8+/10                                                                           

Prawdziwa miłość zawsze mnie wzrusza, a z taką mamy niewątpliwie do czynienia w tym wypadku. Candy to jednak nie banalny melodramat, którego scenariusz z góry możemy przewidzieć. To poruszający i przejmujący obraz zmagania pary młodych ludzi z uzależnieniem od narkotyków. To uzależnienie, jeśli mogę tak się wyrazić, połączyło ich, a jednocześnie stało się największą przeszkodą wspólnego szczęścia. I ta miłość, zbudowana na takich niestabilnych fundamentach, jest piękna. Myślę, że ludzie uzależnieni od narkotyków (celowo nie używam słowa narkomani) kochają mocniej i odczuwają silniej. I to w tym filmie widać jak na dłoni. Pomijam standardową refleksję przy tego typu filmach czyli "film pokazuje do czego mogą doprowadzić narkotyki", bo to się rozumie samo przez się. I jest to oczywiście smutna refleksja,  towarzysząca nam przez cały czas trwania filmu. A jest w nim kilka naprawdę mocnych scen, może nie tak mocnych jak w Trainspotting czy Requiem dla snu, ale jednak robiących spore wrażenie na wrażliwych ludziach. Scen, które zapamiętam na długo.

Z pewnością ten australijski film nie wywarłby na mnie tak dużego wrażenia, gdyby nie aktorzy. Heath Ledger i Abbie Cornish zagrali fenomenalnie i byli dla siebie równorzędnymi partnerami na ekranie. Jest między nimi ta legendarna „chemia”. Sprawdzili się indywidualnie, ale byli też wiarygodni jako kochająca się i uzależniona od siebie para. Do tego jeszcze genialny, jak zawsze nieobliczalny Geoffrey Rush. Plusem są też na pewno środki wykorzystane do opowiedzenia tej poruszającej historii - zdjęcia, ich kolorystyka, oraz świetna muzyka. Sam film jest, powiedziałabym, kameralny. Serdecznie polecam, nie tylko tym, których zboczeniem jest (tak jak moim) oglądanie filmów o tym zgubnym nałogu. 

Na koniec się pochwalę i zachęcę do przeczytania mojej pierwszej oficjalnej recenzji opublikowanej na portalu Lubimy Czytać (bardzo w temacie Euro) - link