Poznasz przystojnego bruneta (reż. W. Allen, 2010)

Spotkałam się w końcu z przystojnym brunetem. Nie zakochałam się w nim, ale wieczór spędziliśmy całkiem miło (przynajmniej ja;)). W ostatnich dniach spotkałam się raczej z mało pochlebnymi opiniami pod jego adresem, do spotkania podeszłam więc z dystansem i zaciekawieniem. I co się okazało? Że w każdym człowieku da się znaleźć pozytywy i ja je w brunecie też dostrzegłam :D 

Może to wynika z tego, że jestem absolutną fanką wszystkiego czego chwyci się Woody Allen. Tak jak przewidywałam, mimo niedociągnięć, film oglądało mi się całkiem sympatycznie. Rzeczywiście, jest to jeden z najsłabszych jego filmów, które widziałam, ale są tu momenty tak allenowskie, że wystarczają za inne atrakcje.

Można powiedzieć, że Allen ciągle kręci ten sam film. Z jednej strony spotkamy się z głosami, że w "Poznasz przystojnego bruneta" ogrywa te same tematy co w wielu poprzednich filmach. Film faktycznie nie zaskakuje, brakuje mu świeżości. Ze względu na wątek starszego mężczyzny z młodą dziewczyną trudno oprzeć się porównaniom chociażby z "Whatever Works", które oglądaliśmy w kinach ponad rok temu, ale przecież to nie pierwszy raz u Allena gdy mamy do czynienia z taką sytuacją. Wszyscy (mam na myśli fanów Allena) lubimy te schematy, które powtarza w swoich filmach, dlatego je oglądamy, prawda? Z drugiej strony chcielibyśmy czegoś nowego. Czegoś co dostaliśmy we "Wszystko gra" albo w "Vicky Cristina Barcelona." Dramatu, bez miejsca na uśmiech, albo namiętności w Barcelonie. Ale przecież nie zawsze, gdy Allen stara się zaskoczyć, kradnie nasze serca. I potem narzekamy: gdzie się podział stary, dobry Allen? A więc: powtarza się – niedobrze, robi coś nowego – niedobrze. Wiadomo, że nigdy nie uda się nakręcić drugiej "Annie Hall" czy "Manhattanu." To znaczy – ja to wiem, ale niektórzy chyba nie potrafią (nie chcą?) tego zrozumieć. Ja idąc na nowy film Allena oczekuję przeintelektualizowanych bohaterów w nietypowych związkach, dobrych dialogów, błyskotliwych refleksji o życiu, dawki humoru (cóż, akurat w przypadku „…bruneta” przyznaję – to zawiodło) i różnych charakterystycznych dla Allena rozwiązań w stylu mówienia bohaterów wprost do kamery (czyli de facto do widza), co wyróżnia te filmy na tle innych. Zresztą sam Allen podkreśla, że bardzo ważne dla niego jest to, żeby człowiek wchodzący do kina w środku seansu był w stanie poznać, że to właśnie jego film. I to niewątpliwie osiąga za każdym razem. 

 W "Poznasz przystojnego bruneta" jest wszystko to, do czego Allen nas przyzwyczaił. Z tymże film jest po prostu trochę nudny. Brakuje jakiejś intrygi, osi, wokół której można by osnuć całą historię. To raczej zbiór wycinków z życia kilka osób, luźno ze sobą powiązanych. Ciekawy (choć też nie odkrywczy) jest wątek z kradzionym pomysłem na książkę i może wokół niego należało zbudować fabułę, a nie dodać go na sam koniec ?

Nie można Allenowi odmówić jednak błyskotliwej analizy społecznej. To film o starzeniu się, a raczej o tym, jak ciężko się z nim pogodzić i o wierze w iluzje, jakimi karmią nas wróżki czy inni guru, a konkretnie o tym, że czasami „iluzja bywa lepsza niż lekarstwa”. Każdy film Allena jest o czymś i mówienie, że ten jest o niczym to chyba czysta przekora. 

 Jak wspomniałam, najbardziej  brakuje tu dowcipu. Niby historia jest opowiedziana lekko, ale tekstów czy sytuacji, na których naprawdę chciałoby się nam roześmiać jest jak na lekarstwo. Czy to wina samego Allena, tego, że sam też już nie jest młodzieniaszkiem i pewne sprawy bierze już bardziej na serio? Być może. Bo aktorów dobrał sobie takich, którzy z pewnością potrafiliby nas rozśmieszyć (dostrzegam komediowy potencjał w Naomi Watts – powinna spróbować).

Pozostaje jeszcze kwestia zakończenia, a właściwie jego brak. Wszystko zostaje w sferze niedomówień, a przecież jest kilka pytań, na które chcielibyśmy poznać odpowiedzi. Ale chyba nikt nie wierzy, że Allen nie miał dobrego pomysłu na rozwiązanie wszystkich wątków. Ja myślę, że chodziło o pokazanie, że :„Życie jest opowieścią idioty, pełną wrzasku i krzyku, lecz nic nie znaczącą”. Takie słowa, zaczerpnięte z Makbeta, słyszymy na początku filmu. W ich myśl, to w jaki sposób potoczyły się dalsze losy bohaterów nie ma zatem większego znaczenia. 

Moja ocena to 6+/10