The Fighter (reż. D. O. Russell, 2010)

Szczerze mówiąc, „Fighter” wydawał mi się najmniej interesującym spośród filmów nominowanych w tym roku do Oscara. Bo co może być odkrywczego w kolejnym filmie o boksie? Myślałam, że po „Za wszelką cenę” nic już nie da się oryginalnego z tego tematu wycisnąć. A jednak, twórcom „Fightera” się udało.

Film opowiada prawdziwą historię dwóch przyrodnich braci. Dicky (Christian Bale) był dobrze zapowiadającym się bokserem, ale jego karierę przerwało uzależnienie od narkotyków i konflikty z prawem. Próbuje się jednak odbić od dna, zostaje trenerem młodszego brata, Micky’ego (Mark Wahlberg), a HBO kręci właśnie film dokumentujący jego życie. Kluczową postacią w życiu obu mężczyzn jest ich matka, Alice (Melissa Leo). Jest ona menadżerką Micky’ego. Oboje z Dickym pokładają w nim swoje ambicje, nie troszcząc się tak naprawdę o to, co ważne dla samego Micky’ego. Chłopak jest jednak całkowicie uzależniony od rodziny, przekonany, że nikt nie wie lepiej od niej, co dla niego najlepsze. Brata traktuje wręcz jako swój największy autorytet, mimo, że jest on wrakiem człowieka. Oczy na tą chorą sytuację otworzy mu dopiero Charlane (Amy Adams), barmanka, z którą zaczyna się spotykać. Tak więc nie boks, a rodzinne relacje to główny wątek filmu. Ale nie jedyny. Warto zaznaczyć, że za produkcją filmu stoi sam Darren Aronofsky. To jest właśnie film w jego stylu, może nie tak głęboko psychologiczny i niepokojący jak te przez niego wyreżyserowane, ale tematyka wyraźnie mieści się w kręgu jego zainteresowań (wystarczy wspomnieć „Zapaśnika”). Tytułowym fighterem jest każdy z czwórki głównych bohaterów, tak jak jest nim każdy z nas, zmagający się mniejszymi lub większymi przeciwnościami losu. Dicky walczy z uzależnieniem, z samym sobą, a stawka jest wysoka – powrót na ring. Micky walczy o mistrzowski tytuł, ale także o większą niezależność od apodyktycznej rodziny. Charlane chce wrócić na studia, wyrwać się z małej mieściny, w której marnuje się jako barmanka, a matka walczy o przyszłość swojej rodziny, nieświadoma tego, że może ją przy okazji ranić.

Podchodziłam do „Fightera” bardzo sceptycznie, ale nie żałuję, że go obejrzałam, bo to była czysta przyjemność. Dla takich kreacji aktorskich naprawdę warto zobaczyć ten film. Nie ma ani krzty przesady w pochwałach jakie zbiera za swoją rolę Christian Bale. Do tej pory nie uważałam go za jakoś szczególnie wybitnego aktora, ale tym, co tutaj pokazał całkowicie mnie do siebie przekonał. To, co on wyczynia na ekranie, przechodzi ludzkie pojęcie. Nie dość, że do roli musiał drastycznie schudnąć, to jeszcze nauczył się dziwnie mówić i specyficznie chodzić. Trzęsie się i dygocze jak prawdziwym narkoman na głodzie, a twarz mu pracuje, jakby była z gumy. Bale „kamienna maska” w końcu robi jakieś miny, to mnie zaskoczyło niebywale.  Naprawdę, nie potrafię opisać jak wielkie wrażenie zrobiła na mnie ta rola. Takie niespodzianki to właśnie jeden z powodów dla których kocham kino. Żal tylko Marka Wahlberga, bo choć to on gra główna rolę (choć muszę przyznać, że dla mnie Dicky i Micky są równorzędnymi bohaterami), to pozostaje w cieniu – jest poprawny jak zawsze, ale trochę nijaki, tak jak jego bohater. Natomiast mamy w filmie też dwie znakomite role kobiece w wykonaniu Amy Adams i Melissy Leo. Ta pierwsza kojarzyła mi się ze słodyczą, niewinnością i rolami komediowymi, a tymczasem świetnie zagrała twardą, pewną siebie dziewczynę. Leo natomiast miała jeszcze trudniejsze zadanie, bo jej bohaterka jest znerwicowaną histeryczką, która wydaje się mieć obsesję na punkcie swoich synów. Udało jej się stworzyć postać, której chciałoby się dokopać, a jednocześnie się ją rozumie i trochę współczuje. 

„Fighter” może się nie spodobać fanom boksu. Nie ma tu za dużo scen samych walk (co ja akurat odnotowuję na plus), a te które są nie są zbyt spektakularne. Innym malkontentom film może wydać się przez to nudny, bo więcej w nim dialogów niż akcji. Jeszcze inni pewnie dopatrzą się nieścisłości biograficznych. Również i ja uważam, że do arcydzieła trochę mu brakuje – muzyka czy zdjęcia nie zachwycają – ale aktorzy sprawili, że zawsze warto będzie do niego  wrócić. 

Moja ocena to 8/10